مقایسه نیازهای توجهی کنترل راه رفتن در ورزشکاران سالم و ورزشکاران مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا

روش بررسی: در این مطالعه مقطعی مورد-شاهدی، 16 ورزشکار مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا و 16 همتای سالم با نمونه گیری ساده انتخاب شدند. این مطالعه از نوع سه عاملی مختلط و با الگوی تکلیف دوگانه بوه و از سیستم تحلیل حرکت استفاده شد. زمان و طول گام، زمان، طول، فرکانس و پهنای قدم و زمان ایستایش (stance) و زمان نوسان (swing) قدم در حالی که داوطلبین 2 دشواری از تکلیف راه رفتن (شامل راه رفتن روی دستگاه تردمیل با دو سرعت 2.1 و 3.6 کیلومتر در ساعت) و 2 تحمیل شناختی (شامل تحمیل صفر و شمارش معکوس) را تجربه می کردند، اندازه گیری و داده های حاصل با استفاده از آزمون های آماری مجذور خی، تحلیل واریانس سه طرفه مختط و تی مستقل تجزیه و تحلیل شد.

یافته ها: آزمون تحلیل واریانس مختلط 2×2×2 (2 گروه ×2 دشواری تکلیف راه رفتن ×2 دشواری تکلیف شناختی) اثر متقابل گروه در وضعیت را بر طول گام معنادار نشان داد (p=0.03)، به نحوی که در مواجهه با تکلیف شناختی در بیماران افزایش طول گام ولی در گروه سالم کاهش طول گام دیده شد. همچنین فرکانس قدم در گروه بیمار معنادار شد (p=0.049).

نتیجه گیری: به نظر می رسد که بی ثباتی عملکردی مچ پا با افزایش نیازهای توجهی کنترل راه رفتن همراه است. بنابراین تحمیل تکلیف شناختی ممکن است بتواند به عنوان یک استراتژی موثر در برنامه ورزشی و  درمان مبتلایان به بی ثباتی عملکردی مچ پا منظور گردد.