یادگیری صریح یک مهارت ادراکی-حرکتی به دنبال سکته مغزی با استفاده از دست مبتلا

هدف: بررسی یادگیری صریح در بیماران مبتلا به سکته مغزی یک طرفه و مقایسه آن با افراد سالم و تعیین نقش عوامل موثر بر یادگیری این بیماران هدف این مطالعه می باشد.

روش بررسی: در این تحقیق تحلیلی مورد-شاهدی، از یک نرم افزار کامپیوتری جهت بررسی یادگیری حرکتی استفاده شده است که طی آن 4 مربع با رنگ های مختلف بر صفحه نمایشگر ظاهر می شد و داوطلب به محض مشاهده هر مربع باید کلید تعریف شده مرتبط با آن را فشار می داد. 15 بیمار مبتلا به سکته مغزی با انتخاب هدفمند و غیرتصادفی و 15 فرد سالم همسان که با گروه مورد جور شده بودند، در این تحقیق شرکت داشتند. در روز اول 8 بلوک حرکتی تمرین می شد. 24 ساعت بعد یک آزمون یادآوری از داوطلبین بعمل می آمد که شامل دو بلوک حرکتی با الگوی منظم بود. همه داوطلبین راست دست بوده و بیماران نیز دارای ابتلای سمت راست بوده و با همان سمت مبتلا تمرین را انجام می دادند و زمان سکانس ها و بلوک های حرکتی به عنوان متغیر تحقیق اندازه گرفته می شد. داده های حاصل با استفاده از آزمون های آماری کای اسکوئر، تی مستقل و آنالیز واریانس برای اندازه گیری مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

یافته ها: انجام بلوک های تحقیق در بیماران با اختلاف معنی داری کندتر از افراد سالم بود (p<0.05). بین زنان و مردان چه در بیماران و چه در افراد سالم اختلاف معنی داری وجود نداشت. همچنین متغیرهای سن، جنس و سطح تحصیلات تاثیر قابل توجهی بر نتایج تحقیق نداشت (p>0.05). زمان انجام بلوک های حرکتی در دفعات آخر نسبت به دفعات ابتدایی کاهش معنی داری در هر دو گروه داشت (p<0.05).

نتیجه گیری: اگرچه بیماران مبتلا به سکته مغزی یک طرفه، در مجموع حرکت را کندتر از افراد سالم همسان انجام می دادند، اما یادگیری حرکتی که بصورت کاهش پایدار در زمان بلوک ها تعریف شده بود، در هر دو گروه سالم و بیمار وجود داشت. به عبارت دیگر بیماران مبتلا به سکته مغزی در طی انجام حرکت با دست مبتلا قابلیت یادگیری حرکتی را داراست هستند.