تاثیر تعدیل حسی کف پا در کاهش اسپاستی سیته اندام تحتانی کودکان دی پلژی اسپاستیک

هدف: هدف از این مطالعه، بررسی نقش تعدیل حسی کف پا در کاهش اسپاستی ستیه اندام تحتانی کودکان فلج مغزی دی پلژی اسپاستیک می باشد.

روش بررسی: این بررسی روی 24 کودک در دامنه سنی 4.5-2.5 سال در دو گروه کنترل و مورد صورت گرفت. ارزیابی تونوس عضلانی بوسیله معیار آشوورت تغییر یافته (modified ashwort)، دامنه حرکتی غیرفعال بوسیله گونیا متری طبق روش پدرتی (pedretti) و سطح مرحله رشد حرکتی توسط معیار بوبت انجام شد. تمام کودکان در طی 10 هفته، دوبار (یکبار قبل از درمان و یکبار مدت درمان) مورد ارزیابی قرار گرفتند.

یافته ها: کاهش اسپاستی سیته اکستانسور ران (p<0.1) و پلانتار فلکسور مچ پا (p<0.05) در گروه مورد بیشتر از شاهد بود. افزایش دامنه حرکتی غیرفعال فلکشن ران (p<0.1)، اکستنشن زانو (p<0.05) و دورسی فلکشن مچ پا (p<0.05) در گروه مورد بیشتر از شاهد بود. اختلاف معنی داری در کاهش اسپاستی سیته فلکسور زانو و بهبود سطح مرحله رشد حرکتی وجو نداشت. ارتباط معنی داری بین کاهش اسپاستی سیته فلکسور ران با افزایش دامنه حرکتی غیرفعال فلکشن ران (p<0.05) و بهبود سطح مرحله رشد حرکتی (p<0.05) بدست آمد.

نتیجه گیری: استفاده از تعدیل حسی کف پا در کودکان دی پلژی اسپاستیک باعث کاهش اسپاستی سیته در اندام تحتانی و در نتیجه افزایش دامنه حرکتی مفاصل اندام می گردد.