سنجش میزان اثربخشی توانبخشی روانی بر کودکان دارای معلولیت جسمی و ذهنی

روش بررسی: در این پژوهش شبه تجربی از نوع قبل و بعد، با انتخاب 120 نفر کودک 5 تا 10 ساله دارای معلولیت های فلج مغزی (cp) و کم توانی ذهنی (mr) بصورت نمونه های در دسترس از کلینیک های توانبخشی تهران، با انجام تکنیک های توانبخشی روانی به روش ژاپنی (دوسا) به مدت سه ماه شامل 24 جلسه یک ساعته درمانی برای هر کودک و جمعا 2880 جلسه درمانی، وضعیت قبل و نبعد از مداخله کودکان مورد مقایسه قرار گرفت. کودکان مبتلا به فلج مغزی جهت بررسی تاثیر انجام تکنیک های دوسا بر وضعیت ستون فقرات و متغیرهای قابل سنجش قوش گردن، پشت، کمر و وضعیت لگن و کودکان کم توان ذهنی جهت بررسی تاثیر انجام تکنیک های دوسا بر وضعیت بدن و حرکت و چگونگی تعامل اجتماعی آنها، مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار پژوهش شامل کیت سنجش، پرسشنامه تعامل اجتماعی و ابزار تصویری ترسیمی بود. داده های حاصل با انجام آزمون های آماری ویلکاکسون و آنووا مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته ها: تکنیک های درمانی دوسا بطور معناداری بر بهبود وضعیت ستون فقرات و قوس های گردن، پشت و کمر کودکان مبتلا به فلج موثر بوده است (p<0.05). همچنین در مورد کودکان کم توان ذهنی، وضعیت بدن و حرکت آنان بعد از مداخله با توجه به نتیجه آزمون آنووا نسبت به قبل از مداخله اختلاف معناداری نشان نداد (p=0.237). تعامل اجتماعی آنان بخصوص تعامل با خانواده بعد از تمرینات پیشرفت چشمگیری داشت (p<0.001).

نتیجه گیری: بطور کلی با توجه به شواهد آماری، تصویری و بالینی این تحقیق می توان نتیجه گرفت که تمرینات برنامه توانبخشی روانی دوسا بر بهبود وضعیت بدنی و روانی کودکان مبتلا به فلج مغزی و کم توان ذهنی موثر بوده است و می توان از آن بعنوان یک روش تکمیلی در درمان استفاده کرد.