توسعه منحنی های شکنندگی برای تعدادی از ساختمان های موجود در شهر قزوین

هدف از این مطالعه به دست آوردن منحنی های شکنندگی تحلیلی برای تعدادی از ساختمان های موجود در شهر قزوین می باشد. برای این منظور 8 سازه فولادی مسکونی 3 الی 6 طبقه موجود، طراحی شده بین سال های 1389 تا 1394، دارای اتصالات ساده و سیستم بادبندی در دو جهت، در نرم افزار اپنسیس به صورت سه بعدی مدلسازی شده است. درصد دریفت بین طبقه ای بیشینه به عنوان شاخص خرابی، شتاب طیفی در پریود اصلی سازه با میرائی 5%به عنوان معیار شدت و حالات حدی پیشنهادشده توسط دستورالعمل فیما 356 به کار رفته اند. از مجموعه رکورد دور از گسل معرفی شده در دستورالعمل فیما-پ 695 استفاده شده است. جهت محاسبه عدم قطعیت ها نیز همین دستورالعمل به کار گرفته شده است. هم چنین به منظور تحلیل مدل ها، از تحلیل دینامیکی افزاینده ناقص با im_max=2g و گام 0.2 g استفاده شده است. تابع شکنندگی به صورت یک تابع توزیع تجمعی لوگنرمال تعریف شده و تخمین پارامترهای شکنندگی با استفاده از روش بیشینه احتمال صورت گرفته است. با توجه به منحنی های به دست آمده ملاحظه می شود که به طور کلی با افزایش تعداد طبقات، میزان آسیب پذیری سازه ها افزایش می یابد. هم چنین در تمامی مدل ها، تمرکز رفتار غیرارتجاعی در طبقه اول سازه اتفاق افتاده است.