بررسی پایداری سازه های فضاکار دولایه چلیکی

شبکه های دولایه ی فضاکار سازه هایی با سختی بالا و وزن کم می باشند که از آنها اغلب برای پوشش دهانه های وسیع استفاده می شود این نوع از خرپاهای فضایی که از اعضا با اتصالات مفصلی و تحت نیروی محوری تشکیل شده اند و غالبا دارای رفتار تردند به طوریکه خرابی یک عضو و یا بخشی از سازه خرابی موضعی) می تواند در کل سازه منتشر شده که ناگهانی و فاجعه بار است. خرابی اعضا در این سازه ها بر اثر تسلیم در کشش یا کمانش در فشار صورت می گیرد با ارزیابی رفتار پس بحرانی اعضا می توان رفتار سازه پس از خرابی عضو یا اعضایی از آن و امکان وقوع خرابی سازه را تعیین کرد در سازه های فضا کار دولایه چلیکی خرابی اعضای فشاری در مکانیزم های خرابی سازه تعیین کننده است و ملاحظات عملی ایجاب می کند اعضای فشاری مورد استفاده داری نسبت لاغری متوسط باشند که پس از کمانش دچار افت ظرفیت بسیار شدید می شوند و رفتار پس کمانشی تردی نمایش می دهند در مطالعه حاضر پایداری سازه های فضاکار دولایه چلیکی با در نظرگیری تاثیر پارامترهایی نظیر میزان ناکاملی اولیه اعضا، نوع تاشه، شرایط تکیه گاهی، لاغری اعضا، نسبت ارتفاع به دهانه، نسبت طول به دهانه، بارگذاری نامتقارن در نصف سطح سازه و نیز بارگذاری خطی بر روی محور عمود بر قوس با استفاده از روش عناصر محدود مورد بررسی قرار گرفته است.