تاثیر روش های آرام سازی بر اضطراب بیماران مبتلا به سکته قلبی

هدف: مطالعه به منظور تعیین تاثیر روش های آرام سازی بر اضطراب بیماران سکته قلبی انجام شد.

مواد و روش ها: این مطالعه نیمه تجربی بر روی 45 بیمار دچار سکته قلبی (بار اول) بستری در بخش های ویژه قلبی بیمارستان های وابسته به وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی شهر تهران در سال های 80-1379 انجام شد. بیماران به طور تصادفی در گروه های تلقین، تجسم و صحبت تقسیم شدند. قبل از به کارگیری سه روش ذکر شده، اضطراب بیماران از طریق پرسشنامه استاندارد اسپیل برگر و نیز مشخصات دموگرافیک و علائم حیاتی آنان ثبت شد. سپس سه روز پشت سرهم روش های یاد شده در گروه های مختلف اجرا و در پایان هر جلسه علائم حیاتی کنترل و ثبت شد. در پایان روز سوم دوباره پرسش نامه اضطراب (استاندارد) توسط بیماران تکمیل شد. داده ها با آزمون های آماری t زوج، آنالیز واریانس و مجذور کای تحلیل شدند.

یافته ها: تفاوت اضطراب قبل و بعد از به کارگیری روش های آرام سازی به ترتیب با میانگین 9.4±44.3 و 6.1±37.3 معنی دار بود (p<0.01). همچنین تفاوت فشارخون سیستول و دیاستول، تعداد نبض و تنفس قبل و بعد از به کارگیری هر سه روش تلقین، تجسم و صحبت معنی دار بود (p<0.01).

نتیجه گیری: هر سه روش در کاهش اضطراب بیماران موثر بود، ولی صحبت کردن تاثیر بیشتری نسبت به بقیه داشت.