بررسی ویژگی های دموگرافیک، بیماری و درمان در بیماران مبتلا به حمله اول سایکوز در بیمارستان طالقانی

سابقه و هدف: در سال های اخیر، تحقیقات زیادی بر روی بیماران مراجعه کننده با سایکوز بار اول انجام شده است. اهمیت این مسأله، در پیشگیری، جلوگیری از مزمن شدن بیماری و عواقب آن می باشد. با توجه به عدم انجام مطالعه مشابه در ایران و تفاوت مسایل فرهنگی و درمانی بیماران مبتلا به اختلالات روانی در ایران، شناخت عوامل دموگراف یک و روند درمانی این بیماران، می تواند در برنامه ریزی و انتخاب درمان استاندارد کمک کند. هدف از این مطالعه، تعیین خصوصیات بیماران حمله اول سایکوز که به بیمارستان طالقانی مراجعه کرده اند، بود.

روش بررسی: این تحقیق به روش مطالعه داده های موجود انجام گرفت. پرونده های بیماران بستری در بخش روان پزشکی بیمارستان طالقانی از سال 1379 لغایت 1383 بررسی شده و پرونده بیمارانی که برای بار اول با حمله اول سایکوز بستری شده بودند، انتخاب گردید.پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک، سابقه بیماری و درمان بر اساس متغیرهای شناخته شده جهت درمان استاندارد، تهیه و تکمیل گردید. از نرم افزار spss و آزمون های تی و مجذور کا برای تحلیل داده ها استفاده گردید.

یافته ها: از 75 بیمار مبتلا به سایکوز بار اول، 64% مرد و 36% زن بودند. طیف سنی بیماران بین 17 تا 72 سال (میانگین 31.3 و نما 21 سال) بود. 46.7% بیماران متأهل بودند. 33.3% موارد، افکار جدی خودکشی یا اقدام به آن داشته اند. 24% بیماران مصرف مواد را گزارش نمودند. سه تشخیص شایع در بستری اول به ترتیب اختلال دو قطبی (32%)، دیگر سایکوزها (29.3%) و اسکیزوفرنیا (14.7%) بودند. 80% بیماران، داروی ضد سایکوز سنتی دریافت کرده بودند.

نتیجه گیری: به نظر می رسد که از لحاظ متغیرهای دموگرافیک و برنامه درمان بیماران سایکوز بار اول، تفاوت هایی بین بیماران ایرانی و بیماران گزارش شده در پژوهش های خارجی وجود دارد. براساس تفاوت های مشاهده شده تهیه یک طرح استاندارد، جهت درمان دارویی و غیردارویی برای اجرا، ضروری به نظر می رسد. با توجه به نقایص موجود در پرونده ها، انجام یک پژوهش آینده نگر توصیه می شود.