افت وزن و مهمترین عوامل خطرساز مستقیم آن تا 2 سالگی در کودکان مراجعه کننده به مراکز بهداشتی-درمانی شرق تهران

مواد و روش ها: این مطالعه با استفاده از داده های موجود انجام گرفت. با روش نمونه گیری خوشه ای دو مرحله ای 1660 کودک دوساله مراجعه کننده به مراکز بهداشتی انتخاب و اطلاعات لازم از پرونده بهداشتی آنها استخراج گردید. کودکان تک قلو که تولد به موقع داشته و از بیماری خاص در بدو تولد یا بیماریهای ژنتیکی و مادرزادی رنج نمی بردند در صورت مراجعه منظم برای پایش رشد وارد این مطالعه شدند. آزمونهای کای-دو، من ویتنی و تحلیل رگرسیونی لجستیک برای تعیین ارتباط عوامل خطرساز با افت وزن مورد استفاده قرار گرفت و بر اساس مقادیر نسبت شانس مهمترین عوامل خطرساز تعین شد.

یافته ها: دختران 55.5% کودکان را تشکیل دادند. وزن تولد کودکان 3202±463 گرم بود. 1119 (67.4%) کودک از ابتدای تولد تا دوسالگی حداقل یک بار افت وزن داشتند. بیشترین فراوانی افت وزن در سنین 9 تا 11 ماهگی مشاهده شد. عوامل خطرساز افت وزن تا 6 ماهگی کمترین بسامد را داشتند. نسبت شانس عمده ترین عوامل خطرساز به ترتیب متعلق به قطع تغذیه کودک با شیرمادر (64.7)، شروع تغذیه تکمیلی (16.9)، ابتلا به اسهال (15.3) و عفونتهای تنفسی (11.8) بود. بین عوامل دموگرافیک و افت وزن کودکان رابطه معنی دار آماری یافت نشد. نتیجه گیری: فراوانی افت وزن در نمونه مورد مطالعه بالا بوده و با توجه به عوارض شناخته شده آن باید بیشتر مورد توجه قرار گیرد. از آنجا که مهمترین عوامل خطرساز افت وزن کودکان تا 2 سالگی قابل کنترل می باشند به نظر می رسد توانمند سازی مادران در زمینه شیوه های مناسب تغذیه کودک در سلامت و بیماری به کاهش موارد بروز افت وزن کمک کند.