بازسازی زوایای سرویکوفاسیال درهنگام انتقال فلپ در درمان سوختگی مزمن صورت و گردن

مواد و روش ها: این مطالعه به روش آینده نگر و توصیفی بر روی 34 بیمار دارای اسکار سوختگی قدیمی صورت و گردن در فاصله سال های 1383 تا 1385 در بخش جراحی ترمیمی بیمارستان 15 خرداد انجام گرفت. طراحی فلپ ها بر اساس گسترش (advancement) و در موارد محدودی بر اساس انتقال (transposition) انجام شد. پوست نواحی اهداکننده (donor) به وسیله tissue expander متسع گردید. پس از بازکردن کنتراکچر یا اسکارکتومی ناحیه، در هنگام قرار دادن فلپ، با خراش (hatch) دادن کپسول زیر فلپ که دور tissue expander ایجاد گشته، با استفاده از نخ ویکریل، بافت زیر کپسول در دو ردیف به پریوست ناحیه منتوم و تنه فک تحتانی و راموس و سپس عضله پلاتیسما در ناحیه زاویه گردن و فک تحتانی متصل شد. این عمل در جهت ایجاد فرورفتگی مناسب در قسمت تقعر پایین لبه مندیبول صورت گرفت. در تمامی موارد از درن هموواک، پانسمان پر حجم و splint گردن استفاده شد.

یافته ها: سن متوسط بیماران در این مطالعه 8.3±25.5 سال بود. از میان بیماران، 10 نفر (29.4%) مذکر و 24 نفر (70.6%) مؤنث بودند. اسکار 24 بیمار در قسمت تحتانی صورت، 8 نفر در گردن و 2 نفر در صورت و گردن قرار داشت. شعله آتش (47%) و آب جوش (26.5%) شایعترین عوامل سوختگی بودند. از expander device ها، round در 10 مورد، rectangular در 20 مورد و elliptical, crescent هر کدام در 2 مورد، استفاده گردید. در 31 بیمار پلان جراحی بر روی پلاتیسما و در 3 بیمار زیر پلاتیسما قرار داشت. شایعترین فلپ مورد استفاده به ترتیب occipitocervicoshoulder در 14 نفر، occipitocervicopectoral در 12 نفر بر پایه عروقی شریان اکسی پیتال و فلپ supraclavicular در 8 نفر بر بر مبنای شریان سوپراکلاویکولار از تنه شریان ترانسورس سرویکال بود. تنها عارضه مشاهده شده در این بررسی اپیدرمولیزیس دیستال فلپ در 2 بیمار بود که با درمان طبی بهبود یافت. در پیگیری درمانگاهی، زوایای بازسازی شده تا حداقل 6 ماه بعد از جراحی برقرار بودند و هیچگونه خرابی و یا ایجاد پره (web) در زاویه سرویکوفاسیال رؤیت نگردید.

نتیجه گیری: استفاده از این تکنیک ساده، نتایج بازسازی اسکار سوختگی گردن را به صورت قابل ملاحظه ای بهبود بخشید و با رضایت بیماران همراه بود.