بررسی اثر لنزکتومی و ویترکتومی قدامی روی حدت بینایی در مبتلایان به سندروم مارفان

مواد و روش ها: مطالعه به روش مداخله ای در بیماران با سندروم مارفان و جا به جایی عدسی چشم که طی سال های 1385-1380 تحت عمل جراحی لنزکتومی و ویترکتومی قدامی از راه پارس پلانا همراه با گذاشتن متصل پیشگیرانه و عدسی داخل چشمی اتاق قدامی (anterior chamber intraocular lens) و پریفرال ایریدکتومی (pi) قرار گرفته و حداقل به مدت 3 ماه پیگیری شده بودند، صورت گرفت. اطلاعات مورد بررسی شامل اطلاعات شخصی، نوع بیماری زمینه ای، بهترین دید اصلاح شده (best corrected visual acuity) قبل و بعد از عمل و فشار داخل چشمی(intraocular pressure) قبل و بعد از عمل و عوارض جراحی بودند. شرط لازم برای عمل جراحی، بهترین دید اصلاح شده  (bcva)کمتر از 3/10، اکتوپی پیش رونده عدسی و دوبینی یک چشمی یا پیدایش کاتاراکت در عدسی جابه جا شده بود. چشم هایی که سابقه ی ضربه، عمل جراحی و جا به جایی کامل عدسی به داخل ویتره یا بیماری های دیگر چشمی داشتند وارد مطالعه نشدند. حدت بینایی قبل و بعد از عمل با چارت اسنلن کنترل و مقایسه گردید.

نتایج: در طی 5 سال 19 چشم از 11 بیمار با میانگین سنی 34.70±6 سال (دامنه 48-12 سال) تحت عمل جراحی قرار گرفتند. تعداد 7 نفر (63 درصد) از بیماران مذکر و 4 نفر (37 درصد) مونث بودند. بیماران حداقل به مدت 3 ماه پیگیری شدند. میانگین مدت پیگیری بیماران 25 ماه (دامنه ی 60-3 ماه) بود. بهترین دید اصلاح شده در 89 درصد بیماران قبل از عمل کمتر 1/10 بود که بعد از عمل در 82.5 درصد بیماران بیش از 3/10 رسید. عارضه ی شایع بعد از عمل یووئیت سترون بود که در چهار چشم (21/1 درصد) دیده شد و با درمان طبی بهبود یافت. نتیجه گیری: عمل جراحی لنزکتومی و ویترکتومی قدامی از راه پارس پلانا همراه با کار گذاشتن عدسی داخل چشمی در اتاق قدامی و انجام پریفرال ایریدکتومی و گذاشتن متصل پیشگیرانه در بیماران با سندروم مارفان و جابه جایی وراثتی عدسی باعث بهبود بینایی در بیش از 80 درصد آنها می شود.