بررسی همه گیری شناسی آسیب های تروماتیک دیافراگم در بیمارستان الزهرا اصفهان در سال های 1386-1383

سابقه و هدف: فتق دیافراگم به دنبال آسیب های غیرنافذ و نافذ نسبتا شایع می باشد. وجود ضایعات همرا ه با پارگی دیافراگم به عنوان یکی از شایع ترین علل مرگ و میر در این بیماران می باشد. هدف از این بررسی تعیین تشخیص، درمان، مرگ و میر پارگی های دیافراگم در بیماران مبتلا به این بیماری از سال 1383 تا 1386 در بیمارستان الزهرای اصفهان بود.

مواد و روش ها: روش مطالعه استفاده از داده های موجود و بررسی 5000 پرونده بیمار ترومایی بود. پرونده های 34 بیمار که با تشخیص فتق دیافراگم در اثر آسیب از سال 1383 تا 1386 در بیمارستان الزهرا در اصفهان تحت درمان و پیگیری قرار گرفتند، انجام شد. اطلاعات جمع آوری شده از هر بیمار شامل سن، جنس، نوع عامل تروما و نوع آسیب، زمان تشخیص، عوارض و پیامد (مرگ یا ترخیص) بود. جهت بررسی داده ها از آمار توصیفی استفاده گردید.

نتایج: 34 مورد از 5000 بیمار آسیب دیده (0.07 درصد) دارای پارگی دیافراگم بودند. در این مطالعه از 34 بیمار، 28 بیمار مرد (82.4 درصد) و 6 نفر (17.6 درصد) زن بودند. میانگین سنی 32.2±9.1 سال با دامنه ی 1 تا 68 سال بود. پارگی دیافراگم سمت چپ در 22 بیمار (64.7 درصد) و سمت راست در 11 مورد (32.4 درصد) و پارگی دوطرفه در یک بیمار (2.9 درصد) بود. ترومای غیرنافذ در 22 بیمار (64.7 درصد) به عنوان علت پارگی دیافراگم بود. در 7 بیمار (20.6 درصد) عمل جراحی به صورت اختیاری و در سایر موارد به صورت فوریتی انجام شد. تشخیص قبل از عمل در 15 بیمار (44.1 درصد) و تشخیص حین عمل در 13 بیمار (38.2 درصد) صورت گرفت و در 6 مورد (17.7 درصد) از بیماران در اولین عمل جراحی انجام شده آسیب دیافراگم تشخیص داده نشد. بیشترین زمان بین آسیب و تشخیص حدود 3 سال بود. در 22 بیمار (66.7 درصد) آسیب های متعدد همراه وجود داشت. متوسط زمان بستری در این بیماران حدود 12.3 روز بود. عوارض بعد از عمل در 9 بیمار (26.5 درصد) ایجاد شد و مرگ و میر کلی بیماران 5 بیمار (14.7درصد) بود.

نتیجه گیری: یافته های این تحقیق نشان می دهد که در درصد قابل توجهی از بیماران در عمل اول آسیب دیافراگم تشخیص داده نشده است و بدین ترتیب توجه به این ناحیه آناتومیک در حین اعمال جراحی برای آسیب ضروری می باشد.