مقادیر نرمال تاخیر زمانی شاخه حسی و حرکتی عصب میانی مچ دست

سابقه و هدف: با وجود اینکه cts (سندرم تونل کارپ) حجم وسیعی از مراجعین به درمانگاه الکترودیاگنوزیس در بخش طب فیزیکی و توانبخشی را تشکیل می دهد، ولی تاکنون مطالعه وسیعی در مورد میزان نرمال و تغییرات بر حسب سن در پارامترهای تاخیر زمانی شاخه حسی و حرکتی عصب میانی مچ دست صورت نپذیرفته است. لذا این تحقیق بر اساس نتایج حاصل از 6 سال فعالیت بخش الکترودیاگنوزیس بیمارستان نمازی شیراز طی سال های 1379-1374 انجام پذیرفت.

مواد و روش ها: تحقیق با طراحی توصیفی انجام گرفت. تعداد 1200 نفر از مراجعین به بیمارستان و افراد سالم جامعه به صورت اتفاقی انتخاب شدند. افراد فاقد بیماری های سیستمیک و دیابت، رادیکولوپاتی مهره های گردنی، نوروپاتی محیطی، آتروفی در ناحیه تنار دست و تست های بالینی phallen, tinel منفی و در سنین 10-80 سال مورد مطالعه قرار گرفتند. پارامترهای تاخیر زمانی شاخه حسی و حرکتی عصب میانی دست در 10 گروه سنی مورد مطالعه قرار گرفتند و مقادیر نرمال آن با احتساب دو انحراف معیار و رابطه زمانی شاخه حسی و حرکتی بر حسب گروه های سنی تعیین شدند.

یافته ها: در این مطالعه میزان طبیعی تأخیر زمانی شاخه حرکتی عصب میانی دست از 2.5 تا 4.2 میلی ثانیه با میانگین 3.3 میلی ثانیه به دست آمد. این میزان بر حسب سن افزایش می یافت و از دهه پنجم به بعد این افزایش شدیدتر بود و به میزان کمی بیش از 0.1 میلی ثانیه در هر دهه افزایش می یافت که از طریق فرمول:

dml (8cm)= 3.30+ age-50/75±0.0025 age

برای سنین مختلف قابل محاسبه می باشد. میزان طبیعی تاخیر زمانی شاخه حسی عصب میانی دست از 2.7 تا 3.7 میلی ثانیه با میانگین 3.2 میلی ثانیه به دست آمد. این میزان بر حسب سن افزایش می یافت و از دهه پنجم به بعد این افزایش شدیدتر و به میزان 0.1ms در هر دهه بود که از طریق فرمول

dsl (14cm) = 3.20 + age-50/100±0.0025 age

برای سنین مختلف قابل محاسبه است.

نتیجه گیری و توصیه ها: در نظر گرفتن عامل سن در گزارشات الکترودیاگنوزیس و بررسی بیماران مشکوک به وجود cts (سندرم تونل کارپ) از اهمیت ویژه ای برخوردار است. توصیه می شود از این پس مقایسه تأخیر زمانی شاخه حسی و حرکتی عصب میانی دست در افراد مراجعه کننده به مراکز الکترودیاگنوزیس در ایران بر اساس سن و در نظر گرفتن افزایش این پارامترها بر حسب سن و فرمول های ارائه شده باشد.