اثر استرس روانی و فیزیکی کنترل نشده در موش های ماده کوچک آزمایشگاهی نژاد nmri باردار بر حساسیت رفتاری القا شده توسط مورفین در نسل دوم

اهداف: مطالعات درباره تاثیر استرس مادر باردار بر تمایل فرزندان به مواد مخدر، نشان دهنده افزایش تمایل این فرزندان به مصرف مواد است. در این تحقیق، اثر استرس مادر باردار بر تغییر تمایل نسل دوم به مورفین در موش های کوچک نژاد nmri بررسی شد.

مواد و روش ها: 20 موش ماده باردار در دو گروه استرس و کنترل قرار گرفتند. گروه استرس به دو زیرگروه فیزیکی و روانی تقسیم شد. حیوانات تا روز بیستم بارداری هر روز به مدت یک ساعت به اتاق آزمایش منتقل شده و در "جعبه استرس "قرار گرفتند. در روزهای اول، هفتم و پانزدهم پس از القای استرس از حیوانات خون گیری شد تا میزان هورمون کورتیکوسترون مشخص شود. نسل دوم پس از رسیدن به وزن 20 تا 25 گرم وارد مطالعه شدند و حساسیت آنها به اثرات حرکتی مورفین (در سه دوز متفاوت (mg/kg 50, 5, 0.5 بررسی شد. سپس، میزان حساسیت گیرنده های دوپامینی، گیرنده های گلوتاماتی و میزان فعالیت no بررسی شد.

یافته ها: استرس زمان بی اشتهایی در حیوانات گروه استرس را نسبت به گروه شاهد به صورت معنی داری افزایش داد. این نتایج با تغییرات غلظت هورمون کورتیکوسترون هم خوانی داشت. حیوانات نسل دوم که از مادران استرس دیده به وجود آمدند، نسبت به گروه کنترل پاسخ قوی تری به تزریق دوزهای متفاوت مورفین دادند (به خصوص در دوزهای (mg/kg 50, 5. این پاسخ در گروه استرس روانی قوی تر بود. میزان فعالیت های دوپامینی، نیتریک اکساید و گلوتامات در نسل دوم کاهش یافت.

نتیجه گیری: استرس نه تنها بر همان نسل، بلکه در نسل های بعدی نیز تمایل به مورفین را افزایش می دهد.