امکان ایجاد حالت آماده باش زودرس یا تاخیری در برابر "گاستریت فرسایشی ناشی از استرس" به واسطه پیش درمانی با اکسیژن در موش های صحرایی

اهداف: ایسکمی مخاط معده تا حدودی در گاستریت فرسایشی نقش دارد. قرارگیری موقت موش های صحرایی در محیط هایپراکسیک می تواند از شدت آسیب ایسکمی برخی بافت ها بکاهد. در این مطالعه، اثر پیش درمانی اکسیژن بر گاستریت فرسایشی ناشی از استرس در موش های صحرایی بررسی شد.

مواد و روش ها: موش های صحرایی ویستار بالغ نر پس از 24 ساعت عدم دسترسی به غذا به 8 گروه 5 تایی تقسیم شدند. یک گروه کنترل مثبت بود. نمونه های گروه کنترل منفی پس از قرارگیری در هوای معمولی در آب غوطه ور نشدند. 6 گروه دیگر به مدت 1، 2 یا 3 ساعت در محفظه محتوی اکسیژن تقریبا خالص قرار گرفتند؛ سپس نمونه های 3 گروه، بلافاصله (اثر زودرس) و نمونه های 3 گروه دیگر بعد از گذشت 24 ساعت در آب غوطه ور شدند (اثر دیردرس). برای اعمال استرس و ایجاد زخم معده، حیوان به مدت 3.5 ساعت در آب 23 درجه سانتیگراد غوطه ور شد. در پایان، میانگین تعداد زخم ها و سطح کل زخم های ایجاد شده بین گروه های مختلف مقایسه شدند.

یافته ها: اعمال استرس غوطه وری در آب به روش فوق به وضوح زخم های متعددی در معده موش های صحرایی ایجاد کرد؛ به طوریکه اختلاف معنی داری از نظر تعداد زخم بین گروه کنترل منفی با سایر گروه ها وجود داشت؛ ولی پیش درمانی با اکسیژن اثری در کاهش تعداد زخم یا سطح کل زخم های ایجاد شده نداشت.

نتیجه گیری: هیچ کدام از زمان های قرارگیری در اکسیژن قادر به ایجاد حالت آماده باش زودرس یا تأخیری در مخاط معده موش صحرایی در برابر آسیب ناشی از استرس قرارگیری در آب نیستند.