بررسی ارتباط هیپرگلیسمی اولیه و پیش آگهی کوتاه مدت انفارکتوس حاد میوکارد در افراد غیر دیابتی

زمینه و هدف: افزایش قندخون یک یافته شایع در بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد می باشد و به عنوان هیپرگلیسمی استرسی شناخته می شود. در این مطالعه قندخون بدو ورود در افراد غیر دیابتی دچار انفارکتوس حاد میوکارد اندازه گیری شد و افراد دارای قند بالا نسبت به گروه دارای قند طبیعی از نظر تاثیر قند خون اولیه در عوارض بعد از انفارکتوس حاد میوکارد مورد بررسی و مقایسه قرار گرفتند.

مواد و روش کار: در این مطالعه مورد شاهدی تعداد 100 بیمار مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد مراجعه کننده به اورژانس قلب بیمارستان امام رضا (ع) مشهد در فروردین سال 1387 که فاقد سابقه دیابت بودند انتخاب و بر مبنای قندخون اولیه به دو گروه 50 نفری دارای قندخون طبیعی و بالا (مساوی یا بالاتر از 126 میلی گرم در دسی لیتر) تقسیم گردیدند. نمونه گیری به صورت غیراحتمالی در دسترس با توجه به معیارهای ورود به مطالعه انجام شد. در طول مدت بستری عوارض بیماری بررسی گردید. اطلاعات مورد نیاز بر پایه معاینات بالینی روزانه، آزمایشات خونی روزانه و روشهای غیرتهاجمی روتین جمع آوری گردید. نتایج با استفاده از student t-test و آزمون کای دو و نرم افزار spss آنالیز شده و p کمتر از 0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.

یافته ها: بروز آریتمی، فراوانی تاکیکاردی سینوسی، فیبریلاسیون دهلیزی، بلوک شاخه ای، اکستراسیستولهای بطنی، بروز نارسائی قلبی بر مبنای طبقه بندی کلیپ و فراوانی نارسانی قلبی بر اساس معیار اکوکاردیوگرافی (ef<%50) در گروه مورد به صورت معنی داری بیشتر از گروه شاهد بود (p<0.05). ترومبو آمبولی، عوارض مکانیکی (اختلال عضله پاپیلاری)، پریکاردیت، فلبیت و ادامه درد آنژین صدری نیز در گروه مورد بیشتر از گروه شاهد مشاهده گردید ولی این اختلاف معنی دار نبود.

نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه، به نظر می رسد که میان افزایش قندخون بیمار در بدو ورود (stress hyperglycemia) و بروز اغلب عوارض کوتاه مدت در بیماران غیر دیابتی دچار انفارکتوس حاد میوکارد رابطه مستقیمی وجود دارد.