درمان ترکیبی دسفرال و دفریپرون در بهبود عملکرد قلب در بتا تالاسمی ماژور

زمینه و هدف: عوارض قلبی ناشی از اضافه بار آهن شایع ترین علت مرگ و میر در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور است. مطالعه حاضر کارایی روش درمان ترکیبی دسفرال- دفریپرون را در بهبود عملکرد قلبی در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور مورد بررسی قرار می دهد.

مواد و روش کار: این مطالعه نیمه تجربی آینده نگر بر روی مبتلایان به بتاتالاسمی ماژور بالای 8 سال مراجعه کننده به بیمارستان علی اصغر (ع) زاهدان طی سال 1383-1384 که در اکو کاردیوگرافی داپلر روتین سالیانه اندکس های دیاستولیک قلبی کمتر از حد نرمال داشتند و علائم بالینی واضحی نداشتند، انجام شد. پس از آزمایشات اولیه، اکوکاردیوگرافی به سه روش دو بعدی، m-mode و داپلر جهت اندازه گیری اندکس های عملکرد دیاستولیک قلب چپ و راست انجام شد. بیماران به مدت یکسال تحت درمان ترکیبی دسفرال (دو شب در هفته به میزان (30-40 mg/kg/day و دفریپرون 75 mg/kg/day) سه بار در روز) قرار گرفتند. در پایان طرح مجددا اندکس های قلبی اندازه گیری شد. آنالیز داده ها با استفاده از آزمون t و نرم افزار spss انجام شد و p<0.05 معنی دار در نظرگرفته شد.

یافته ها: از 38 بیمار که تحت درمان ترکیبی (دسفرال-دفروپیرون) قرار گرفتند 19 دختر با میانگین سنی 16.9±3.1 سال و 19 پسر با میانگین سنی 17.3±2.6 سال بودند. از اندکس های دیاستولیک قلب راست نسبت pep/et به صورت معنی داری بعد از درمان کاهش یافته بود (p<0.05). ولی در سایر اندکس ها اختلاف معنی داری بین قبل و بعد از درمان وجود نداشت (p>0.05). اندکس های دیاستولیک قلب چپ به صورت معنی داری بعد از درمان کاهش یافته بودند (p>0.05) ولی در peak-a-velocity بطن چپ اختلاف معنی داری قبل و بعد از درمان وجود نداشت (p>0.05). اندکس های سیستولیک قلب چپ به صورت معنی داری بعد از درمان افزایش یافته بودند (p>0.05). همچنین lvmi, mpi نیز بعد از درمان ترکیبی کاهش معنی داری را از نظر آماری نشان دادند. (p<0.05).

نتیجه گیری: طبق یافته های این مطالعه پس از یکسال درمان ترکیبی با دسفرال-دفریپرون در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور پیشرفت قابل ملاحظه ای در بهبود عملکرد سیستولیک و دیاستولیک قلب چپ و عملکرد دیاستولیک قلب راست مشاهده می شود.