مقایسه تاثیر یک جلسه تمرین هوازی و مقاومتی بر فعالیت فاکتورهای انعقادی دختران سالم

زمینه و هدف: تمرینات ورزشی روشی موثر برای کاهش بیماری های قلبی عروقی می باشند، اما تاثیر نوع ورزش بر سیستم انعقادی مورد بحث است. هدف این پژوهش مقایسه پاسخ فاکتورهای انعقادی زنان سالم به یک جلسه تمرین هوازی و مقاومتی است.

مواد و روش کار: این مطالعه نیمه تجربی در سال 88 بر روی 20 دانشجوی دختر سالم از بین دانشجویان رشته تربیت بدنی دانشگاه آزاد ساری انجام شد. نمونه گیری به صورت در دسترس و هدفمند انجام گردید. نمونه ها به طور تصادفی در دو گروه مجزا قرار گرفتند و یک گروه تمرین هوازی (با حداکثر اکسیژن مصرفی 75-65 درصد) و یک گروه تمرین مقاومتی با شدت 80 درصد از یک تکرار بیشینه را انجام دادند. آزمودنی ها از نظر پارامترهای آنتروپومتریک، حداکثر اکسیژن مصرفی و سن همسان شدند. پنج میلی لیتر خون در مراحل قبل از آزمون، بلافاصله و 60 دقیقه پس از آزمون، گرفته شد. از آزمون اندازه گیری های مکرر و t مستقل برای بررسی داده ها استفاده شد.

یافته ها: بلافاصله بعد از یک جلسه تمرین هوازی و مقاومتی زمان pt در هر دو گروه (p<0.001) و زمان aptt کاهش معنی داری (به ترتیب (p<0.001, p=0.006 یافت و در یک ساعت پس از تمرین تا سطح بیش از پایه، افزایش معنی داری در زمان aptt در گروه هوازی (p=0.006) و در گروه مقاومتی (p<0.001) مشاهده شد. بین میانگین های pt, aptt دو گروه در مراحل مختلف آزمون تفاوت معنی داری مشاهده نشد و تاثیر تمرین مقاومتی بر افزایش غلظت فیبرینوژن بلافاصله بعد از یک جلسه تمرین بیشتر از تمرین هوازی بود. (p=0.035)

نتیجه گیری: تمرینات حاد هوازی و بی هوازی هر دو سبب فعال سازی ملایم و گذرای سیستم انعقادی و افزایش زمان های انعقادی می شوند.