بررسی بیان رابطه ی mdm2 در مبتلایان کارسینوم پاپیلری تیروئید با برخی عوامل مؤثر بر پیش آگهی

زمینه و هدف: سرطان تیروئید شایع ترین بدخیمی اندوکرین محسوب می شود که نوع پاپیلری آن شایع ترین سرطان تیروئید و هفتمین سرطان شایع زنان است. از مارکرهای بیولوژیک برای تعیین پیش آگهی سرطان پاپیلری تیروئید استفاده می شود. یکی از فاکتورهای موثر در پیش آگهی این سرطان 2 mdmمی باشد. هدف از انجام این مطالعه تعیین فراوانی بیان mdm2 در سرطان تیروئید و ارتباط آن با برخی عوامل می باشد.

روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه مقطعی از نوع تحلیلی بود که بر روی 73 بیمار مبتلا به سرطان اولیه ی پاپیلری تیروئید (1387-1384) مراجعه کننده به بیمارستان شهید مصطفی خمینی تهران انجام گرفت. پس از آماده سازی نمونه ها، یک برش بافتی از هر نمونه گرفته شد. یکی از برش های بافتی تومور و غدد لنفاوی با روش هماتوکسیلین و ائوزین، رنگ آمیزی گردید. mdm2 در نمونه ی دیگری به روش ایمونوهیستوشیمی با آنتی بادی مونوکلونال بررسی شد. سپس اندازه ی تومور، درگیری غدد لنفاوی و رنگ پذیری با mdm2 تعیین شد. تمامی نمونه ها توسط آسیب شناس واحد مورد بررسی قرار گرفت. داده ها به وسیله ی نرم افزار spss و با استفاده از آزمون های آماری کای دو و من ویتنی آنالیز شد.

یافته ها: میانگین سنی بیماران مورد مطالعه 41.85 سال و با انحراف معیار 16.65 سال بود. 31.5 درصد نمونه ها از نظر mdm2 مثبت بودند و 21.6 درصد از بیماران، درگیری غدد لنفاوی داشتند. بین بیان mdm2 و درگیری غدد لنفاوی و اندازه ی تومور ارتباط مستقیم معنی داری وجود داشت (p<0.05).

نتیجه گیری: در مورد نقش mdm2 در پیش آگهی بیمار، به نظر می رسد که هرچه میزان بیان mdm2 در سلول های تومور بیشتر شود، احتمال درگیری غدد لنفاوی افزایش می یابد.