بررسی اثرات حفاظتی متاسیلیکات سدیم بر دژنراسیون مرکزی ناشی از ضایعه کمپرسیو عصب سیاتیک در نورونهای حرکتی شاخ قدامی نخاع رت

هدف: بررسی آثار آنتی اکسیدانی متاسیلیکات سدیم که ممکن است بتواند از روند دژنراسیون نورونهای حرکتی نخاع حاصل از ضایعه عصب سیاتیک رت جلوگیری نماید. مواد و روشها: برای این منظور، از 30 رت نژاد ویستار (wistar) استفاده شد که به 5 گروه 6 تایی، شامل یک گروه کنترل، یک گروه شم و سه گروه تجربی تقسیم شدند گروه کنترل دست نخورده باقی ماند در صورتیکه عصب سیاتیک گروه شم و گروه های تجربی در ناحیه گلوتئال تحت کمپرسیون شدید قرار گرفت. سپس گروه های تجربی سه گانه به ترتیب مورد تزریق 3، 6 و 9 نوبت متاسیلیکات سدیم قرار گرفتند که به مقدار 6 mg.kg به صورت داخل صفاقی و به فاصله هر 72 ساعت یک بار صورت گرفت. پس از گذشت دوره آزمایش که یک ماه در نظر گرفته شده بود تمام رتها بیهوش شده و با استفاده از فرمالین 10 درصد تحت پرفیوژن بطنی قرار گرفتند. سپس سگمنتهای نخاعی ناحیه l4 تا l6 نمونه برداری شده و با استفاده از همان نوع تثبیت کننده مورد آماده سازی بافتی قرار گرفت. سپس از بلوکهای پارافینی تهیه شده برشهایی به ضخامت 7 میکرون تهیه و بعد از رنگ آمیزی، دانسیته نورونهای حرکتی و سایر نورونهای شاخ قدامی نخاع با استفاده از متدهای استریولوژیکی و روش نمونه برداری در فضای سه بعدی شمارش شد و نتایج حاصل با استفاده از نرم افزار jmp مورد آنالیز آماری قرار گرفت.یافته ها: نتایج حاصل از نورونهای حرکتی گروه کنترل در مقایسه با گروه شم کاهش معنی داری نشان داد (p<0.001) در حالیکه تفاوت معنی داری بین گروه کنترل و گروه های تجربی مشاهده نشد. علاوه بر این، در مقایسه دانسیته نورونهای حرکتی گروه شم با گروه های تجربی نیز تفاوت معنی داری وجود داشت (p<0.05) اما بین تراکم سایر نورونها (نورنهای بینابینی و گاما) تفاوت چشمگیری مشاهده نشد.

نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه بر این موضوع دلالت دارد که متا سیلیکات سدیم ممکن است نسبت به رژنراسیون عصبی اثرات بهبودی دهنده داشته باشد که این عمل با به تاخیر انداختن دژنراسیون مرکزی و تسریع در روند رژنراسیون فیبرهای عصبی آسیب دیده صورت می گیرد. بر این اساس قبل از اینکه دژنراسیون مرکزی صورت پذیرد، با رسیدن مجدد فیبرهای عصبی ترمیم یافته به اندام هدف از این عمل جلوگیری می نماید.