بررسی کارآیی و عوارض گرافت های صناعی شریانی-وریدی a-v graft ناحیه کشاله ران در بیماران همودیالیزی

مقدمه: امروزه در بیماران دیالیزی که ورید محیطی خوبی برای ایجاد فیستول شریانی-وریدی ندارند یا ورید محیطی آنها به علت فیستول شریانی-وریدی (avf) قبلی، دیگر قابل استفاده نیست، استفاده از گرافت های صناعی که شریان و ورید را به هم ارتباط می دهند و زیرجلد کار گذاشته می شوند، رو به افزایش است: در بیمارانی که در اندام فوقانی عروق مناسبی برای دستیابی عروقی (access) به هر دلیلی وجود نداشته باشد می توان از اندام تحتانی استفاده کرد. استفاده از گرافت صناعی در ناحیه ران به عنوان دستیابی عروقی به علت بالا بودن میزان عفونت و نیز خطر آمپوتانسیون اندام در ابتدا با اقبال جراحان همراه نبوده است.

هدف: تعیین میزان عفونت و مدت زمان بازمانده (patancy) گرافت صناعی نا حیه کشاله ران در بیماران همودیالیز مرکز آموزشی-درمانی بیمارستان سینا.

مواد و روش ها: این مطالعه به صورت آینده نگر انجام شده است. 41 بیمار که تحت کارگذاری گرافت صناعی شریانی-وریدی با گرافت پلی تترافلورواتیلن در ناحیه ران در فاصله سال های 79 تا 83 در بیمارستان سینا قرار گرفته اند، در این مطالعه وارد شدند. اطلاعات دموگرافیک و عوارض مربوط به گرافت طی حداقل یکسال پیگیری بیماران جمع آوری شده و با آزمون های کاپلان-مایر و log-rank تجزیه و تحلیل شدند.

نتایج: در این مطالعه میزان بازماندن گرافت صناعی پلی تترافلورواتیلن (ptfe) شریانی-وریدی ناحیه ران در ماه سوم، ششم و نهم و یکسال پس از کارگذاری به ترتیب 76%، 70%، 67% و 60% بود. در 14 بیمار (34%) گرافت از کارافتاد که در 2 مورد (4.8%) به علت عفونت و در 10 مورد (24.4%) به علت ترومبوز بود. در 2 مورد (4.8%) هم به علت ایجاد پسودوآنوریسم در مسیر گرافت بیماران دچار خونریزی شدند. در هیچ بیماری ایسکمی اندام دیده نشد. میزان عفونت در مرد و زن و در سنین مختلف تفاوتی نداشت. میزان بازماندن گرافت نیز ارتباطی با جنس و سن نداشت.

نتیجه گیری: در مطالعه حاضر میزان عفونت و ترومبوز در دستیابی عروقی ناحیه ران بیشتر از بقیه مطالعات نبود. بنابراین در بیمارانی که عروق قابل استفاده برای ایجاد دستیابی عروقی در اندام فوقانی ندارند می توان از اندام تحتانی برای تعبیه دستیابی عروقی استفاده کرد.