مقایسه منیزیم سرم در کودکان دیابتی و سالم

مقدمه: دیابت شایع ترین اختلال اندوکرین در کودکان و شایع ترین نوع آن، دیابت وابسته به انسولین است. این بیماری منجر به تغییر غلظت یون های بدن از جمله کاهش یون منیزیم می شود.

هدف: تعیین میزان منیزیم سرم در کودکان مبتلا به دیابت نوع اول و مقایسه آن با کودکان غیر دیابتی و بررسی ارتباط میزان منیزیم سرم با کنترل قندخون bmi, (hba1c)، سابقه خانوادگی و مدت ابتلای به دیابت.

مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی، نمونه خون 50 کودک دیابتی که به کلینیک درمانگاه دیابت رفسنجان مراجعه کرده بودند ارزیابی و از نظر میزان منیزیم با نمونه خون 50 کودک سالم (بدون دیابت، بدون سوءتغذیه و بدون اسهال) مقایسه شد.

نتایج: اکثر افراد (68% گروه دیابتی و 78% گروه سالم) در هر دو گروه بیمار و کنترل، میزان منیزیم سرمی بالاتر از 2mg.dl داشتند و در هیچ یک از این افراد، میزان منیزیم سرم کمتر از 1.3 mg.dl نبود. با وجود این میزان منیزیم سرم کودکان دیابتی نسبت به گروه سالم پایین تر بود. همچنین، بین افراد بیمار، کودکان با کنترل قند مناسب، سطح سرمی منیزیم بالاتری نسبت به گروه کنترل قند ضعیف داشتند. بین مدت ابتلای به دیابت و سطح منیزیم سرم ارتباط آماری معنی داری بدست نیامد.

نتیجه گیری: با وجود این که سطح منیزیم سرم در هر دو گروه بیمار و شاهد، در محدوده طبیعی قرار داشت؛ منیزیم سرم گروه دیابتی پایین تر از گروه شاهد بود. بنابراین، سطح سرمی منیزیم (lower limit normal) در کودکان دیابتی کاهش دارد. چون منیزیم یون مهم داخل سلولی است، باید مطالعات تکمیلی به صورت اندازه گیری منیزیم داخل سلولی انجام شود.