بررسی بافت شناسی سطح تماس استخوان با میکروایمپلینت های ارتودنسی به دنبال اعمال نیروی فوری و تاخیری در استخوان فک پایین سگ

زمینه و هدف: یکی از روش های موفق برای داشتن انکوریج مطلق استفاده از انواع انکوریج اسکلتی از جمله میکروایمپلنت ها می باشد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی تغییرات بافت شناسی و میزان سطح تماس استخوان-میکروایمپلنت بعد از اعمال نیروی ارتودنسی فوری و تاخیری در استخوان فک پایین سگ می باشد.

روش بررسی: در این مطالعه مداخله ای تجربی، 32 عدد میکروایمپلنت (abso anchor) در استخوان فک پایین چهار قلاده سگ، در ناحیه پرموارها قرار داده شدند. میکروایمپلنت ها به دو گروه اعمال نیرو و بدون اعمال نیرو (کنترل) تقسیم شدند. نمونه های کنترل خود به دو گروه چهار هفته ای و هشت هفته ای و نمونه های تحت اعمال نیرو به دو گروه اعمال نیروی فوری و اعمال نیروی تاخیری (بعد از چهار هفته التیام) تقسیم گردید. در نمونه های تحت اعمال نیرو، نیروی دویست گرمی به مدت چهار هفته توسط فنر ni-ti اعمال شد. در پایان میکروایمپلنت ها همراه با استخوان اطرافشان، تحت ارزیابی بافت شناسی قرار گرفتند. در این ارزیابی بافت اطراف و میزان درصد سطح تماس استخوان- میکروایمپلنت (bic: bone implant contact) در هر نمونه بررسی شد. جهت مقایسه مقادیر bic در بین گروه ها، از آنالیز آماری (three way anova) استفاده گردید.

یافته ها: از مجموع 32 عدد میکروایمپلنت، دو عدد از نمونه ها لق شده بودند لذا درصد موفقیت 93.7% بود. مقادیر bic بین گروه های اعمال نیرو و عدم اعمال نیرو و نیز بین گروه های اعمال نیروی فوری و اعمال نیروی تاخیری تفاوت آماری معناداری نداشت.

نتیجه گیری: اعمال نیروی فوری و تاخیزی تفاوتی در میزان سطح تماس استخوان- میکروایمپلنت ایجاد نمی کند.