بررسی تغییرات نیروی جویدن و فعالیت الکترومیوگرافیک عضلات جونده در بیماران با پروگناتیسم مندیبل متعاقب جراحی ارتوگناتیک

زمینه و هدف: جراحی ارتوگناتیک نه تنها باعث تغییرات ظاهری صورت می شود، بلکه مورفولوژی، فیزیولوژی و بیومکانیک اسکلت صورت و عضلات جونده را نیز تحت تاثیر قرار می دهد. مطالعه حاضر بررسی تغییرات حداکثر نیروی جویدن و فعالیت الکترومیوگرافیک عضلات جونده پس از جراحی ساژینال اسپلینت مندیبل به همراه استئوتومی لفورت یک بیماران پروگناتیک می باشد.

روش بررسی: در یک کارآزمایی بالینی، حداکثر نیروی جویدن در هفت نقطه از پیش تعریف شده در سیستم دندانی و همچنین فعالیت الکترومیوگرافیک عضلات ماستر و تمپورالیس در مقاطع زمانی قبل از جراحی، سه و شش ماه پس از جراحی در 14 بیمار با پروگناتیسم مندیبل اندازه گیری شد. جهت تحلیل داده، از آزمون آماری تحلیل واریانس برای اندازه گیری های تکرار شونده و آزمون t زوج با سطح معنی داری 0.05 استفاده گردید.

یافته ها: حداکثر نیروی بایت و فعالیت الکترومیوگرافیک عضلات جونده بیماران در سه ماه پس از جراحی کاهش معنی داری نسبت به مقادیر قبل از جراحی نشان داد. (p.v<0.05) هر چند همه پارامترهای اندازه گیری شده طی شش ماه پس از جراحی بهبود یافتند ولی حداکثر نیروی جویدن در ناحیه مولر به مقدار قبل از جراحی نرسید. در ماه ششم پس از جراحی سایر پارامترها 10%-15% افزایش نسبت به مقادیر قبل از جراحی نشان دادند.

نتیجه گیری: حداکثر نیروی جویدن و فعالیت الکتریکی عضلات جونده در بیماران پروگناتیک طی  شش ماه پس از جراحی فک با شرایط جدید متعاقب جراحی فک انطباق یافته و به مقادیر پیش از جراحی می رسند.