بررسی میزان اضطراب و سطح کورتیزول بزاق در بیماران مبتلا به لیکن پلان دهانی

زمینه و هدف: لیکن پلان یک بیماری التهابی مزمن با درگیری پوست و مخاط دهان است که می تواند منجر به آسیب زندگی معمول افراد شود. هدف از این مطالعه تعیین و مقایسه میزان استرس و میانگین سطح کورتیزول بزاق در بیماران لیکن پلان دهانی می باشد.

روش بررسی: در مطالعه مقطعی-مشاهده ای از نوع توصیفی-تحلیلی، نمونه کلی به دو گروه تقسیم شدند. گروه مورد آزمایش شامل بیست بیمار مبتلا به لیکن پلان دهانی و گروه شاهد بیست نفر از افراد غیرمبتلا بودند. به منظور بررسی درجه استرس، از پرسشنامه اضطراب cattle استفاده شد که شامل چهل پرسش در مورد مشکلات معمول بود که غالب افراد در زندگی خود، با آن مواجه می شوند. به منظور جمع آوری بزاق در هر دو گروه از روش spitting استفاده گردید. نمونه های بزاق بین ساعت 9-10 صبح جمع آوری شده و سطح کورتیزول بزاق با استفاده از روش الایزا، اندازه گیری شد. اطلاعات توسط آزمون t مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته ها: میانگین درجه اضطراب در گروه مورد 6.65 و در گروه شاهد 5.6  بود که از نظر آماری، اختلاف معنی داری وجود نداشت (p=0.13). میانگین سطح کورتیزول بزاق در گروه مورد 3.15 دسی لیتر بر میکروگرم و در گروه شاهد 3.63 دسی لیتر بر میکروگرم بود. در این مورد نیز اختلاف آماری معنی داری وجود نداشت

نتیجه گیری: میانگین میزان کورتیزول بزاق در افراد مبتلا به لیکن پلان دهانی کمتر از افراد غیرمبتلا بود. اما میزان استرس در گروه مورد کمی بیشتر از گروه شاهد بود. همچنین بین میزان استرس و غلظت کورتیزول بزاق، ارتباطی وجود ندارد.