اثرات درمانی اسپلینت های stabilization بر اختلالات مفصل گیجگاهی فکی

زمینه و هدف: استفاده از اپلاینس های اکلوزالی در درمان بیماران دارای اختلالات مفصل گیجگاهی فکی شایع است. گزارش شده که این اپلاینس ها سمپتوم ها و علایم کلینیکی این بیماران را بهبود می بخشند، هر چند هنوز شواهد علمی کافی برای اثبات این ادعای کلینیکی در دسترس نمی باشد. هدف از این مطالعه ارزیابی اثرات کوتاه مدت (هشت هفته) اسپلینت های stabilization در درمان بیماران با اختلالات مفصل گیجگاهی فکی می باشد.

روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی هفده بیمار با اختلال مفصل گیجگاهی فکی که به دنبال درمان بیماری خود بودند، معیارهای ورود به مطالعه را داشتند و به مدت هشت هفته تحت درمان توسط اسپلینت های stabilization قرار گرفتند، بیماران قبل و پس از درمان به سئوال های پرسشنامه پاسخ داده و معاینات کلینیکی سیستم جونده نیز از ایشان به عمل آمد. در پایان یافته های مطالعه توسط آزمون wilcoxon signed ranks مورد آنالیز آماری قرار گرفتند.

یافته ها: پس از اسپلینت تراپی کاهش آماری معنی داری در (p=0.000) clinical dysfunction index و همچنین(p=0.020) anamnestic dysfunction index  مشاهده شد؛ میزان حساسیت عضلات به لمس یا muscle pain index نیز کاهش آماری معنی داری(p=0.002)  داشت.

نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد اسپلینت تراپی در درمان سمپتوم ها و علایم کلینیکی اختلالات tmd، بخصوص حساسیت عضلات به لمس مؤثر است.