بررسی نیاز به خارج سازی پیچ و پلاک پس از استئوتومی ساژیتال اسپلیت

زمینه و هدف: در جراحی های مدرن ارتوگناتیک و خصوصا استئوتومی ساژینال اسپلیت، برای حفظ ثبات، فانکشن و راحتی بیماران به میزان زیادی از روش های نوین فیکساسیون سخت استفاده می شود. این نوع فیکساسیون علاوه بر مزایای بسیار فراوان، مشکلاتی از قبیل: نیاز به خارج کردن این ابزار در دوران بعد از جراحی را در تعدادی از بیماران به همراه دارد. هدف از این مطالعه بررسی نیاز به خارج سازی پیچ و پلاک پس از استئوتومی ساژیتال اسپلیت می باشد.

روش بررسی: در یک مطالعه تحلیلی آینده نگر، 67 بیمار نیازمند عمل جراحی استئوتومی ساژیتال اسپلیت به صورت تنها و یا به صورت دو فکی در فاصله سال های 1384-1386 به بخش جراحی دهان و فک و صورت دو مرکز دانشگاهی مراجعه و پس از انجام جراحی تعداد پیچ و پلاک های خارج شده در طی یک دوره 14 ماهه پیگیری و بعد از عمل ثبت گردید. اطلاعاتی از قبیل سن، جنس، طول عمر جراحی، شرایط عمومی بیمار، جداشدگی نامطلوب در حین جراحی، سیگاری بودن بیمار و نیاز به خارج شدن دندان عقل بیمار در حین جراحی نیز ثبت و مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته های آماری با استفاده از نرم افزار spss ویرایش a binary logistic regression model, 12 مورد ارزیابی قرار گرفت.

یافته ها: عفونت تنها دلیل خارج کردن این نوع پلاک بود. از مجموع 134 پلاک به کار رفته در 67 بیمار، 14 پلاک در ده بیمار خارج گردید. سن به عنوان تنها عامل معنی دار برای خارج کردن پلاک مورد محاسبه قرار گرفت  (p=0.001) در سایر عوامل، تفاوت معنی داری مشاهده نشد.

نتیجه گیری: عفونت شایعترین دلیل خارج کردن پلاک ها و سن به عنوان تنها عامل خارج کردن پلاک های به کار رفته می باشد. تنها در تعداد کمی از بیماران، پیچ و پلاک به کار رفته نیاز به خارج کردن پیدا می نماید و نیازی به خارج کردن معمول این ابزار فیکساسیون نمی باشد.