مقایسه پایداری میکروارگانیسم های فلور دهان در دو نوع ماده قالب گیری هیدروکلوئید غیرقابل برگشت و سیلیکون تراکمی

زمینه و هدف: آلودگی قالب های گرفته شده به خون و بزاق یافته ای شایع می باشند. هدف از این مطالعه بررسی میزان حمل و پایدای برخی از میکروارگانیسم های فلور میکروبی دهان بر روی قالب های هیدروکلوئید غیرقابل برگشت و الاستومر می باشد.

روش بررسی: در این مطالعه تجربی یک تایپودنت استریل فک بالا در پی غوطه وری در محلولی شامل 10⁸ میکروارگانیسم، استافیلوکوکوس اورئوس، استرپتوکوکوس موتانس و کاندیدا آلبیکانس آلوده گشت. از تایپودنت های آلوده با هیدروکلوئید غیرقابل برگشت (بایر-ایرالژین) و همچنین سیلیکون تراکمی (اسپیدکس) قالب تهیه شده و بعد از شستشو با آب استریل در محیط کشت اختصاصی قرار گرفته و تعداد میکروارگانیسم های حمل شده شمارش شدند. در مرحله دیگر در زمان های سی و شصت دقیقه و همچنین سه و پنج ساعت بعد از قالب گیری از قالب های آلوده نمونه برداشته شد تا میزان پایداری میکروارگانیسم ها بررسی گردد. در مرحله سوم بعد از تهیه سوسپانسیون میکروبثی اثر ضدمیکروبی دو غلظت هیپوکلریت سدیم در چهار زمان متفاوت بررسی گردید. تجزیه و تحلیل داده ها به کمک نرم افزار spss و آزمون های tukey hsd, 3way anova, kolmogorov-smirnov انجام شد.

نتیجه گیری: هیدروکلوئیدها خصوصاً ایرالژین میزان میکروارگانیسم بیشتری را حمل کرده و هر چه زمان قالب گیری طولانیتر باشد میزان میکروارگانیسم حمل شده بیشتر است.