بررسی دیدگاه دانشجویان دندانپزشکی دانشگاههای علوم پزشکی تهران، شهید بهشتی و شاهد در مورد میزان کاربردی بودن و کیفیت آموزشی دروس علوم پایه (82-1384)

زمینه و هدف: موضوع ارجحیت کاربردی بودن مفاهیم علوم پایه در ابعاد کلینیکی سالهاست که مورد بحث و بررسی است. هدف این مطالعه بررسی نظر دانشجویان سالهای آخر دندانپزشکی دانشگاههای دولتی تهران در خصوص دروس علوم پایه در طی سالهای تحصیلی 1382-1384 می باشد.

روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع توصیفی مقطعی است که با مشارکت 175 نفر دانشجوی مقطع بالینی سه دانشگاه تهران، شهید بهشتی و شاهد در مورد میزان کاربری کلینیکی و کیفیت دروس علوم پایه انجام شد. اطلاعات از طریق تکمیل پرسشنامه که شامل تناسب زمان اختصاص داده شده به هر درس و میزان کاربری کلینیکی و تاثیر آن بر کیفیت خدمات درمانی در کلینیک بود. اطلاعات جمع آوری شده به کمک آزمونهای آماری kruskall-wallis & mann-whitney با استفاده از نرم افزار spss تحلیل گردیدند.

یافته ها: از نظر دانشجویان شرکت کننده در این بررسی دروس آناتومی، آسیب شناسی و فیزیولوژی دارای بیشترین کاربرد در مقاطع کلینیکی بوده در حالی که دروس بیوشیمی، فیزیک پزشکی و ژنتیک دارای کمترین کاربرد در کلینیک بودند. دروس بیوشیمی و میکروب شناسی بیش از سایر دروس مورد توجه دانشجویان قرار گرفته بود، در حالی که دروس آمار، آناتومی، ژنتیک و روان شناسی کمتر از بقیه مورد توجه قرار گرفته بودند. مقایسه پاسخ دانشجویان دانشگاههای مورد بررسی نشانگر وجود اختلاف بین گروهها بود. آزمونهای آماری انجام شده اختلاف معنی داری را بین نظر دانشجویان دانشگاه شهید بهشتی با دو دانشگاه دیگر در خصوص میزان اهمیت دروس آناتومی، روانشناسی و بیوشیمی با رضایت کمتر دانشجویان شهید بهشتی نشان داد (p=0.005).

نتیجه گیری: به طور کلی دانشجویان هر سه دانشگاه از نحوه و میزان تاکید روی دروس میکروب شناسی، پاتولوژی، بهداشت عمومی، فیزیک پزشکی و فیزیولوژی رضایت داشتند، هر چند در موارد خاص این رضایت در دانشجویان شاغل به تحصیل در دانشگاههای تهران و شهید بهشتی از شاهد کمتر بود.