سازگاری نسجی هشت ماده ارتودنسی در بافت همبند زیرجلدی موشهای آزمایشگاهی

زمینه و هدف: در درمانهای ارتودنسی مواد و ابزارهای مختلف، به مدت طولانی در محیط دهان قرار می گیرند که ممکن است خصوصیات آنها را تحت تاثیر قرار دهد. هدف از این بررسی، ارزیابی سازگاری نسجی هشت نوع ماده فلزی و غیرفلزی مورد استفاده در درمانهای ارتودنسی به روش کاشتن در بافت همبند زیرجلدی ناحیه پشتی موشهای آزمایشگاهی می باشد.

روش بررسی: در این مطالعه مداخله ای - تجربی هشت ماده ارتودنسی شامل دو نوع کویل اسپیرینگ (استیل و نیکل تیتانیوم)، دو نوع سمان گلاس آینومر (بندتیت و آریادنت)، دو نوع اورینگ (آمریکن ارتو و پویان طب نور) و دو نوع اکریل (آکروپارس و بایر) مورد ارزیابی قرار گرفت. از 96 موش سفید مؤنث استفاده شد. در ناحیه پشتی هر موش پنج جایگاه انتخاب گردید. دو قطعه از یک ماده مورد آزمایش، با طول یک سانتی متر، در سمت راست و دو قطعه از ماده مورد مقایسه با همان طول در سمت چپ کاشته شده و جایگاه وسط با فاصله مساوی از چهار جایگاه فوق الذکر به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شد که در این جایگاه برشی مشابه گروههای مورد آزمایش انجام گردید و بدون کاشتن ماده خاصی محل برش بخیه گردید. در هر مقطع زمانی 15-30 و شصت روزه یک سوم از موشها از مطالعه خارج شده و از جایگاههای مورد نظر بیوپسی تهیه گردید و واکنشهای بافتی در اطراف مواد مورد نظر تعیین شد. جهت تجزیه و تحلیل آماری داده ها از آزمونهای غیرپارامتری mann-whitney, kruskal-wallis استفاده شد.

یافته ها: در مورد آکریل اکروپارس (pv=0.01) اورینگ های پویان طب و آمریکن ارتو (pv=0.01)، همچنین سمان های گلاس آینومر بندتیت و آریادنت (pv=0.016) و کویل اسپیرینگ های استیل و نیکل تیتانیوم (pv<0.001) با گذشت زمان و در مقطع زمانی شصت روز عدم سازگاری نسجی مشاهده شد. شدت عدم سازگاری نسجی در سمان های گلاس آینومر خصوصاً بندتیت (pv=0.014) و کوی های استیل (pv<0.001) قابل ملاحظه بود.

نتیجه گیری: این بررسی نشان داد که اکثر مواد مورد استفاده با گذشت زمان واکنشهای التهابی بیشتری را در محیط اطراف خود القا کردند که در مورد سمان های بندتیت و کویل اسپیرینگ استیل از همه چشم گیرتر بود.