خودکار آمدی درک شده رفتارهای خودمراقبتی در بیماران مبتلا به دیابت مراجعه کننده به مرکز تحقیقات دیابت یزد

زمینه و هدف: در حال حاضر دیابت یکی از مشکلات بهداشتی جهانی است؛ ویژگی این اختلال پزشکی هیپرگلیسمی، اختلال در متابولیسم کربوهیدرات ها، چربی ها و پروتئین ها به همراه نقص کامل و یا نسبی ترشح انسولین در بدن می باشد. تخمین زده می شود که تعداد مبتلایان به بیماری در سطح جهان در سال 2025 به 300 میلیون نفر بالغ شود. خودکار آمدی، به عنوان یک مفهوم از مفاهیم تئوری یادگیری اجتماعی و یک سازه مهم الگوی اعتقاد بهداشتی، بویژه زمانی که الگو برای پیشگویی تغییرات سبک زندگی در بیماری های مزمن مورد استفاده قرار می گیرد، در نظر گرفته شده است. مطالعه حاضر با هدف یافتن وضعیت این سازه در بیماران دیابتی شهر یزد و نیز عوامل مرتبط با آن و چگونگی ارتباط آن با وضعیت خود مراقبتی در این بیماران، طراحی و اجرا شد.

روش تحقیق: این مطالعه مقطعی، بر روی 120 بیمار دیابتی مراجعه کننده به مرکز تحقیقات دیابت یزد که به صورت آسان وارد تحقیق شدند، انجام شد. ابزار جمع آوری داده ها، پرسشنامه ای بود که پایایی و روایی آن مورد سنجش و تایید قرار گرفته بود و سازه خودکارآمدی درک شده و رفتارهای خودمراقبتی بیماران دیابتی را ارزیابی می نمود و به روش مصاحبه با بیماران تکمیل گردید؛ همچنین متغیرهای فردی سن، جنس، سطح سواد، شغل، مدت زمان ابتلا به دیابت و نوع دیابت نیز مورد سوال قرار گرفت. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری spss و آزمون های ضریب همبستگی پیرسون و اسپیرمن، تی، آنالیز رگرسیون خطی در سطح معنی داری α≤0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

نتیجه گیری: اعتقاد آزمودنیها به کارآمدی خود برای انجام رفتارهای خودمراقبتی، در حد متوسط مشاهده گردید. خودکارآمدی به عنوان مهمترین تعیین کننده رفتارهای خودمراقبتی در اشخاص دیابتی از اهمیت زیادی برخوردار است؛ بنابراین ضرورت تقویت آن به خصوص در زنان که در این مقوله ضعیف تر هستند، احساس می شود.