مطالعه تغییرات حجمی کلیه به دنبال تجویز متادون و بوپرنورفین با روش کارالیری در موش صحرایی

زمینه و هدف: متادون و بوپرنورفین به ترتیب آگونیست نسبی گیرنده های اپیوئیدی می باشند. اپیووئیدها دارای اثرات جانبی بر روی بافت های مختلف بدن بویژه بافت کلیه می باشند. در این مطالعه اثر متادون و بوپرنورفین بر تغییرات حجمی کلیه موش صحرایی نر مورد بررسی قرار گرفت.

روش تحقیق: در این مطالعه تجربی، 15 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن 15±250 گرم انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند. نمونه ها در گروه اول 0.5 mg/kg متادون و در گروه دوم 30 ng/kg بوپرنورفین به طور روزانه و به صورت تزریق داخل صفاقی، به مدت 15 روز دریافت نمودند. به نمونه های گروه سوم (شاهد)، نرمال سالین تزریق شد. پس از آخرین تزریق، حیوانات بیهوش شدند و کلیه راست آنها خارج گردید. کلیه ها پس از جدا کردن غده فوق کلیه و کپسول، توسط محلول فرمالین 7% بافر شده به مدت 72 ساعت ثابت شدند. سپس در آگار 3.5% قالب گیری و توسط دستگاه برش بافت، برش های تاجی به ضخامت یک میلی متر از آنها تهیه شد. با استفاده از روش کاوالیری و شمارش نقاط، حجم کلیه ها محاسبه و مقایسه بین گروه ها با استفاده از آزمون آماری غیرپارامتری کروسکال والیس انجام شد. سطح معنی داری p<0.05 در نظر گرفته شد.

یافته ها: میانگین حجم کلیه تجویز متادون 44.8±602.4، در گروه تجویز بوپرونورفین 8.4±566.4 و در گروه شاهد 16.3±566.4 میلی متر مکعب بود. مقایسه گروه ها با آزمون آماری کروسکال والیس، تفاوت معنی داری را در حجم کلیه نشان نداد (p>0.05).

نتیجه گیری: متادون و بوپرنورفین با دوز و مدت مورد استفاده در این مطالعه اثر محسوسی بر تغییرات حجم کلیه نشان ندادند؛ هر چند افزایش نسبی حجم کلیه در گروه تجویز متادون در مقایسه با گروه بوپرنورفین و شاهد می تواند نشانگر تغییرات آسیب شناختی ابتدایی کلیه تحت تاثیر این اپیوئید باشد.