تاملی بر فضای سبز شهرهای خشک و بیابانی با تاکید بر شهر زابل

شهر 130 هزار نفری زابل در شرق کشور ایران و در منطقه آب و هوایی گرم و خشک و کم باران با متوسط بارندگی سالانه 50 میلی متر قرار دارد و این در حالی است که میزان تبخیر آن در حدود 5000 میلی متر در سال می باشد. بعلاوه این شهر در فصل تابستان در معرض وزش بادهای محلی 120 روزه سیستان قرار دارد که در ایام خشکسالی دریاچه مجاورش یعنی هامون، همراه با گرد و خاک عظیمی می باشد. منشا و بنیاد این شهر در حدود 150 سال پیش ناشی از رشد و ادغام دو روستای «حسین آباد» و «نصرت آباد» بوده که طراحی آن توام با آینده نگری لازم نبوده و شرایط طبیعی خشن و غیر مساعد نیز باعث شده تا رویش، ایجاد و نگهداری فضای سبز در آن با مشکلات عدیده ای روبرور باشد. تحقیق حاضر با استفاده از روش «توصیفی-تحلیلی» و مبتنی بر داده های اسنادی، کتابخانه ای و میدانی، فضای سبز شهری زابل و چالش های آن را بررسی نموده و نتایج تحقیق نشان می دهد که این شهر از فقر فضای سبز رنج برده به طوری که سرانه آن بسیار ناچیز بوده و همواره نگهداری و مراقبت و گسترش فضای سبز در این شهر با مشکلات خاص مناطق خشک و بیابانی آنهم به صورت حاد و ویژه همراه می باشد.