تحلیلی بر لزوم برنامه آمایش جنگل در برنامه ریزی منابع جنگلی زاگرس

برنامه ریزی در حوزه منابع جنگلی کشور در وضعیت کنونی، در اختیار برنامه ریزی های ملی، منطقه ای و ناحیه ای است که این رویکرد صدمات زیادی را به عرصه های جنگلی و ناپایدار شدن موجودیت آنها وارد کرده است. توسعه نیافتگی در گستره های جنگلی کشور زاگرس به عنوان یکی از منابع گردشگری کشور، عامل اصلی تخریب جنگل و روند قهقرایی حاکم بر این منابع است. در این مطالعه لزوم به کارگیری فرایند آمایش منابع جنگلی در زاگرس در راستای مدیریت کلان منابع جنگلی این منطقه مورد تحلیل قرار گرفته است. در این راستا وضعیت کنونی برنامه ریزی منابع جنگلی کشور، وضعیت مدیریت منابع جنگلی در زاگرس، نقش آمایش سرزمین در برنامه ریزی منابع جنگلی و در نهایت مفهوم آمایش جنگل بررسی شد. در واقع برای کنترل صدمات طرح های توسعه ای به منابع جنگلی لازم است رویکردی در برنامه ریزی اتخاذ شود که آسیب رسانی به این منابع را به حداقل رساند. با توجه به ماهیت کلان نگری برنامه ریزی آمایشی، که طرح های مختلف توسعه و همچنین حفاظت از محیط زیست را همزمان در خود در بر می گیرد، انتخاب این شیوه راهکاری مناسب در فرایند برنامه ریزی کلان منابع جنگلی است. در آمایش جنگل، فرایند برنامه ریزی توسعه بر اساس ماهیت عملکردی و کارکردی اکوسیستم های جنگلی که خود منتج شده از ساختار و فرایندهای زیستی این اکوسیستم ها است (تحلیل اکوسیستمی) و از طرفی دیگر بر اساس نوع ارتباط و همبستگی انسان و طبیعت (اکولوژی انسانی) صورت می پذیرد. با به کارگیری الگوی آمایش منابع جنگلی می توان به ارائه رویکردی پایدار در برنامه ریزی منابع جنگلی در زاگرس دست یافت.