تاثیر گردشگری روستایی در بهسازی و حفاظت بافت باارزش روستایی (مطالعه موردی: روستای کندوان)

بافت کالبدی روستاهای ایران ضمن برخورداری از ارزش های معماری همانند سادگی و بی پیرایگی؛ دارای الگوهای بصری و زیبایی شناختی، انطباق با محیط طبیعی، هماهنگی با عملکرد زیستی و معیشتی، استفاده از مصالح بوم آورد و دانش بومی است. در این میان، بافت کالبدی برخی از روستاهای کشور به دلیل برخورداری از ویژگی های خاص معماری، تاریخی و فرهنگی به عنوان میراثی ارزشمند و بجای مانده از نیامان ما به شمار می رود که حفظ و نگهداری آنها از اهمیت فراوانی برخوردار است. از این رو، انجام اقدامات مناسب برای بهسازی و حفظ ذخایر کالبدی و ثروت های فرهنگی موجود در این روستاها ضرورت می یابد؛ اقداماتی که زمینه ساز احراز هویت و حافظ اصالت فرهنگی روستا، ابقاء و  بهبود کالبد و فضای بافت، و به روز کردن سازمان فضایی و کالبدی بافت روستایی مطابق با نیازهای امروزی باشد. مقاله حاضر که از لحاظ  ماهیت و شیوه تحقیق، توصیفی-تحلیلی و خروجی آن، کاربردی-توسعه ای است، با رویکرد برنامه ریزی توسعه گردشگری روستایی و با هدف ارائه راهکارهای حفاظتی و بهسازی بافت تاریخی روستای کندوان نوشته شده است. نتایج تحقیق مبین این است که سیما و ساختار کالبدی روستای کندوان با نفوذ و هجوم تکنولوژی، فرهنگ و سیمای شهری، و همزمان با آن تنزیل ارزش های فرهنگی و بومی نزد ساکنان روستا، روز به روز و بیش از پیش مخدوش می شود. بدیهی است، ادامه این روند منجر به از بین رفتن بافت باارزش روستای کندوان خواهد شد. بنابراین، با ارزش و تاریخی این روستا، نیازمند نگرشی درخور و ویژه است؛ نگرشی که زمینه ساز شرایط حفاظتی مطلوب و بهسازی بافت صخره ای روستای کندوان باشد. در این راستا، توسعه پایدار گردشگری روستایی با کارآفرینی و افزایش درآمدهای روستایی می تواند خالق و محرک یک فرآیند توسعه یافته برای محصول به پایداری در بافت باارزش روستای کندوان شود.