بررسی نقش تورهای مجازی بر توسعه گردشگری طبیعی و ژئوتوریسم مطالعه موردی (شهرستان چابهار)

زمین گردشگری یکی از جدیدترین انواع گردشگری است که زیر شاخه بوم گردشگری (اکوتوریسم) بوده، از جمله عوامل اصلی توسعه پایدار در سطوح اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی و زیست محیطی می باشد. گردشگری الکترونیکی، خاصه استفاده از تورهای مجازی نقطه عطفی بین گردشگری و فناوری اطلاعات است که هر پدیده از عمده ترین فعالیت های درآمدزا و مولد فرصت های شغلی در جهان است. تور مجازی بخشی از گردشگری مجازی است که هدف از ارائه آن از بین بردن محدودیت های زمانی و مکانی است. با استفاده از تور مجازی می توان با نقاط دیدنی مختلف دنیا اعم از مکان های تاریخی و فرهنگی و یا مناطق طبیعی دیدن کرد و برای سفر به آن مناطق برنامه ریزی نمود. استان سیستان و بلوچستان خاصه شهرستان چابهار، با بهره گیری از اقلیم طبیعی و منحصر بفرد بعنوان یکی از شهرهای با پتانسیل ژئوتوریستی، جهت گردشگران و علاقه مندان و پژوهشگران این حوزه می باشد که کمتر مورد توجه قرار گرفته است. معرفی کامل و جامع جاذبه های این شهرستان و همچنین برنامه ریزی مناسب جهت توسعه زیرساخت های منطقه جهت توسعه زیرساخت های منطقه جهت تامین نیازهای گردشگران، نیازمند تهیه برنامه ای استراتژیک و نظام مند است که یکی از راه های این برنامه ریزی استفاده از تورهای مجازی برای شناساندن این شهرستان بعنوان یکی از شهرهای با پتانسیل بالای گردشگری و بخصوص ژئوتوریسم می باشد. تحلیل های حاصل از مدل swot نشان می دهد که این شهر علیرغم برخورداری از ظرفیت تبدیل شدن به یک منطقه نمونه  گردشگری، بدلیل تعداد تصمیم گیرندگان و مسایل مدیریتی، کمبود زیرساخت ها و ضعف تبلیغات سوء نتوانسته است در صنعت گردشگری خصوصا زمین گردشگری یا ژئوتوریسم موفق عمل کند. با این حال استفاده از صنعت ژئوتوریسم با شناساندن جاذبه های گردشگری و زمین گردشگری جهت اشتغال زایی، درآمدزایی و سرمایه گذاری زیربنایی در این امر، از مهم ترین رهیافت ها به منظور توسعه پایدار در این ناحیه تلقی می گردد.