اخلاق زیست محیطی از دیدگاه فقه و حقوق اسلامی

محیط زیست موهبتی است خدایی که استفاده مفید از آن و حفاظت و سالم نگاه داشتن آن می تواند تاثیرات بسیار مثبتی در زندگی انسان داشته باشد. برای تحقق پایداری در توسعه و حفظ محیط زیست، ما به اخلاق زیست محیطی نیازمندیم. اخلاقی که ارتباطات پیچیده و در حال تغییر بین انسان و طبیعت را شناسایی کرده و با حساسیت به آن پاسخ دهد. به منظور پدیدار شدن چنین اخلاقی، بازنگری در روشها و نظام های آموزشی ضروری است. حفاظت از محیط زیست از مباحث مهم و کاربردی روزگار است که به پردازش و تحقیق در حوزه های مختلف از جمله فقه اسلامی نیاز دارد. فقه مبنای قوانین اجتماعی و فردی است و از این رو بازشناسی ظرفیت های موجود در منابع فقهی اعم از کتاب، سنت، عقل و اجماع دارای اهمیت است. آحاد افراد جامعه و نهادهای قانونی باید به وظایف خود در قبال حفظ محیط زیست و عوامل تخریب و آلوده ساختن محیط زیست آشنا گردند و راه کارهای جلوگیری از تخریب و از بین بردن محیط زیست از دیدگاه فقه و حقوق اسلامی ذکر شود. در این مقاله مروری به دنبال بررسی عوامل موثر از حفاظت از محیط زیست در دیدگاه فقه و حقوق اسلامی هستیم. در فقه و حقوق اسلام، اصول و قواعد کلی و جزئی وجود دارد که بر اساس آن هیچ کس حق ضرر زدن به انسانها، حیوانات، درختان و گیاهان و ... و سایر نعمتهای الهی را ندارد و حاکم اسلامی باید از هرگونه عملکردی که موجب تخریب محیط زیست و ضرر به سایر افراد و اجزاء جامعه می گردد جلوگیری نماید.