چگونگی پایداری بافت های تاریخی شهری به کمک تکنیک ها و روش های مدرن

مسیر این مقاله در جهتی است که مبحث پایداری بافت های تاریخی شهری را با نگاهی چند وجهی مورد آنالیز قرار می دهد تا به چگونگی ماهیت ثبات بافت تاریخی، به هنگام کاربرد تکنیک ها و روش های مدرن، وضوح بیشتری بخشد به نحوی که محصولی تئوریک را برای مواجه با موضوع یاد شده در قالب یک اشل پیش رو گذارد. مختصات این مقاله، هویت فنون کاربردی مدرن را از دریچه آسیب درمانی، بی تاثیری، آسیب رسانی و سایر موارد پنهان، مورد موشکافی قرار داده و بررسی آیتم های یاد شده را در حالت های آشکار، پنهان، ایستا و پویا در مسیری از کل به عضو و از عضو به کل خواستار است تا موجب ارایه ساختاری گردد با توجه به آن، مسیر پروژه های درگیر با بافت تاریخی، نتیجه مستقیم و مناسب تری در حین کاربرد فنون بیابند و به سمت صحیحی در فاز طراحی و اجرا، هدایت شوند. پیشنهاد این مقاله در جهت بهبود وضعیت بافت تاریخی شهری به هنگام انتخاب، ویرایش و کاربرد فنون مدرن، نوعی نگاه همه جانبه به موضوع یاد شده بوده که لازم می داند به بافت تاریخی از زاویه دید یک بدن انسانی و پایداری یک محور استوانه ایی بر روی سطحی شیبدار همراه با نظمی کهکشانی با تمامی پارامترهای تاثیرگذار بر روی آن نگاه شود و تمامی گزینه ها از قبیل مطالعه و شناخت، آسیب ها، نیازمندی ها، توانایی ها، امیدها، پیش بینی ها، ضعف ها و ... با نقطه کانونی به یک اشتراک فهم در جهت حل مشکلات و رسیدن به یک سطح تراز مناسب ادراکی که توقع می رود و لازمه ثبات و پایداری بافت می باشد برسند تا ماحصل آن، طراحی، انتخاب و اجرای نوعی فن ویژه باشد که کاربردش از یکسو موجب بهبودی شرایط کنونی بافت گردد و از سمتی دیگر متناسب با آینده بافت، دارای قابلیت های کمک رسانی و همجهتی با تغییر شرایط بافت با موقعیت های احتمالی پیش رو در آینده تا به قول معروف؛ اگر دارو دردی را درمان نمی کند موجب فزونی درد دیگری نگردد.