بررسی نقش انعطاف پذیری در ایجاد مسکن مطلوب

طراحی بر مبنای اصول و منطبق با تکنولوژی علم و پیشرفت های روز، امری است که باید مورد توجه قرار گیرد. بررسی اصول انعطاف پذیری به عنوان یکی از عوامل افزایش کیفیت در امر مسکن با توجه به سابقه غنی ای که معماری ایران در این زمینه دارد، بحثی با اهمیت و قابل توجه است. به نظر می رسد زمان آن فرا رسیده است، که دیگر معماران علاوه بر جنبه های کمی در امر مسکن به ویژگی ها و نیازهای کیفی استفاده کنندگان نیز بیندیشند. افزایش و ارتقاء سطح کیفی در امر مسکن، در نظر گرفتن نیازها، ویژگی ها و سلایق استفاده کننده، مشارکت دادن کاربران در امر طراحی، نه تنها موجب بهبود سطح زندگی استفاده کننده در بعد فیزیکی و کالبدی خواهد شد. بلکه تامین این نیاز باعث ایجاد رضایتمندی و آرامش در اعضای استفاده کننده از مسکن در درجه اول و جامعه در درجه دوم نیز خواهد گردید. "انعطاف پذیری" یکی از آن تمهیداتی است که طراحان از آن برای ارتقای کیفیت مسکن، نه تنها در ایران بلکه در معماری سایر ملل از سرزمین های شرقی چون ژاپن تا مغرب زمین نیز مورد استفاده قرار می گرفت. مطالعه مفهوم انعطاف پذیری و کاربرد آن در طراحی مسکن سنتی و تحولات بعدی آن نشان می دهد که این مفهوم در معماری گذشته کشورهای مختلف از نکات قابل توجه و مهم طراحی بوده است. در این مقاله ابتدا به تعریف اصل انعطاف پذیری و معرفی انواع گونه های آن می پردازیم و سپس به تعریف مسکن مطلوب و شاخص های آن پرداخته می شود. در ادامه تاثیر انواع گونه های انعطاف پذیری بر روی شاخصه های مطلوبیت مسکن مورد بررسی قرار گرفته و مزایا و علل نیاز به مسکن انعطاف پذیر توضیح داده می شود و در پایان ضوابط و راهکارهای عملی ایجاد مسکن انعطاف پذیر در جهت به وجود آوردن مسکن مطلوب و افزایش رضایتمندی ساکنان بیان می گردد.