تفکر ایرانی، زندگی ایرانی، معماری ایرانی تبیین نقش اقلیم و بهره گیری از انرژی در شکل دهی به فضای باز و حیاط در معماری مناطق سرد و کوهستانی (نمونه ی موردی در خانه پوستی زاده- همدان)

معماری خانه های ایرانی همواره با طبیعت ارتباطی صمیمانه داشت است. از خانه های فشرده و درونگرای مناطق سردسیر تا خانه های نواحی گرم و خشک، همگی به نحوی با بستر خود هماهنگی داشته اند. جدایی بخش های زمستان نشین و تابستان نشین و حوزه بندی فضاهای خانه نشانگر این واقعیت می باشند. علاوه بر این که از لحاظ اقلیمی و مادی با محیط خود سازگاری دارند از بعد معنایی و متافیزیکی هم ارتباط بسیار ظریف و پرمحتوا برقرار کرده اند، به نحوی که، نوع گیاهان و درختانی و فرم حوض آبی که در حیاط این خانه ها به کار می بردند سرشار از نمادها و ارتباط نزدیکی که انسان ایرانی با اصل خویش (بهشت برین) در ماورای عقل و ذهن و بینش آن را تجسم می کند. لذا همواره در کوچکترین فضای شخصی و خصوصی خود نیز یادگاری از آن اصالت خویش به کار می بندد. در این مقاله، به بررسی ارتباط خانه با طبیعت در ایران زمین پرداخته می شود. که نقش آن در خانه ای قاجاری و به صورت موردی در خانه پوستی زاده (همدان) و ارتباط بصری و معنایی آن بافضای باز (حیاط) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است.