بررسی معیارهای پایداری روابط اجتماعی در رشد عرصه عمومی

رابطه اجتماعی پایدار، به مفهوم برآوردن نیازهای انسان امروزی، به خصوص ایجاد تعاملی پایدار با افراد است. واقعیت اینست که زندگی شهری با سرعتی وصف ناشدنی در حال عبور از زندگی سنتی است بر این اساس ما نیازمند بازنگری در نوع معماری و شهرسازی می باشیم؛ به گونه ای که این معماری ما را به محیط طبیعی و انسانی رهنمون سازد. تامین روابط پایدار اجتماعی از مهمترین پیش نیازهای توسعه محسوب می شود که به علت اهمیت این موضوع در سطح جامعه، نیاز به حمایت همه جانبه دستگاه های مرتبط به چشم می خورد. همچنین نبود یک الگوی پایدار در خصوص روابط اجتماعی و عدم گسترش کیفی این مقوله، می تواند به نوعی چالش گاه توسعه پایدار و ثبات فرهنگی جامعه به شمار آید. این تحقیق بدنبال شناخت و تحلیل الگوهای پایدار در روابط اجتماعی در شهرها میباشد تا با انجام این تحلیل به راهکارهایی عملی در جهت رشد عرصه عمومی دست یابد. روش تحقیق از نوع توصیفی- تحلیلی است که با جمع آوری اطلاعات از طریق روش کتابخانه ای و اینترنت و تحلیل این اطلاعات بر روی موضوع مورد نظر بوده است. نتایج این پژوهش الگوهای کاربردی در روابط اجتماعی موجود را تعیین خواهد کرد و با نقد و تحلیل آنها، به الگویی مناسب و کاربردی بومی در جهت نیل به اهداف پایداری روابط اجتماعی و زندگی شهری رسیده است. همچنین اگر یک فرد موجود در اجتماع را از دوران کودکی در یک محیط امن و دارای آرامش رشد دهیم، باعث ارتقای فرهنگ ارتباطات اجتماعی خواهد شد.