توسعه آگاهی محیطی؛ کاربست الگوی آموزش پایدار در طراحی مدارس ابتدائی

معماران با نقش مهمی که در بالا بردن سطح کیفی طراحی در جامعه دارا می باشند، نقش اعظمی در نهادینه کردن ارزش های معماری و زندگی پایدار ایفا می کنند. مکان اگر با طراحی هدفمند همراه شود می تواند بدون نیاز به اسناد و آموزش مستقیم به نتایج مطلوب در زمینه پایداری دست یابد. این پژوهش که حاصل تحقیق مستمر دانشگاهی می باشد، در این راستا است که پایداری را از همان ابتدا به کودکان آموزش دهیم. زیرا این مسئله گام بسیار مهمی در زندگی پایدار می باشد. از آنجایی که پایداری دارای سه جنبه آکولوژیکی، اقتصادی و اجتماعی است، هر جنبه به تنهایی به عنوان یک پیش تقاضا برای دیگر جنبه ها محسوب می شود و بدون یکدیگر نمی توانند به صورت بهینه عمل کنند. کودکان بسیاری از ایده های مربوط به مدرسه را ایجاد می کنند و حیاط مدرسه های سنتی بازنمایی سلسله مراتبی و تطبیقی را محتمل می سازند: صفوف، قوانین، گروه ها، تیم ها و رقابت. کودکانی که دارای مهارتهای تخیلی و دراماتیک هستند نیاز دارند که حمایت شده و به چالش کشیده شوند. پایداری یک گزینه ایده آل برای این نوع پیشرفت است. این تحقیق به روش کیفی- تحلیلی در پی پاسخگویی به سوالات ذیل می باشد؛

-طراحان چگونه می توانند مدارس و حیاط های مدارس را طوری طراحی کنند که از قراردادهای رایج در زمینه این فضا فراتر روند؟ (تلاش فرهنگی)

-چگونه می توان نیازهای امروزه مورد استفاده در محل های چند منظوره مدارس را شناسایی کرد؟ (برنامه عمومی)

-چگونه می توان حیاط ها را به مثابه محیط پایدار و سبز طراحی کرد، مناظری که یادگیری و بازی های خیالی را پوشش می دهند؟ (منظره کودکانه)

-چگونه می توان یک سیستم طبیعی را به عنوان یک مقوله آموزشی در مدرسه طراحی کرد؟ (طرح اکولوژیکی)