بررسی توسعه پایدار در معماری سنتی ایران با تأکید بر پارامترهای استفاده شده در اقلیم گرم و خشک

بناهای ناهساز با شرایط اقلیمی، نتیجه یک طراحی ناهمگون با سایت و محیط اطراف خود هستند که عدم آسایش انسان و محیط را موجب شده اند. جایگزینی انرژی های پاک و تجدیدشونده به جای انرژی های فسیلی و بهره گیری از خود بنا و محیط آن در تامین انرژی های مصرفی ساکنان بنا، موجب همسازی با شرایط اقلیمی و افزایش آسایش انسان و محیط می گردد. در این راستا مفهوم "توسعه پایدار" به خوبی توانسته است مقاصد و اهداف معماری و شهرسازی نوین را پاسخ دهد. هدف از انجام این تحقیق این است که پس از بررسی مبدا و منشا مفهوم پایداری، تعریف آن و شناخت کاربرد مفاهیم پایداری در معماری، پارامترهای استفاده شده " معماری سنتی" ایران در اقلیم گرم و خشک تحلیل گردد. روش کار در این تحقیق توصیفی- تحلیلی، با تکیه بر مطالعات کتابخانه ای و اسنادی می باشد. در بررسی عنوان تحقیق، اصول یک "معماری پایدار" در اقلیم گرم و خشک مورد بررسی قرار گرفته و یافته های تحقیق بر اساس پارامترهای استفاده شده در این معماری، تبیین شده اند. معماری سنتی ایران در اقلیم گرم و خشک نمونه یک معماری پایدار است، که علاوه بر دارا بودن کلیه شاخص های یک معماری پایدار و همچنین استفاده از مصالح بومی در این معماری، توانسته است به همه مسائل محیطی، اجتماعی، اقتصادی و ... در طی سال های متمادی پاسخ دهد و همچنان به حیات خویش ادامه دهد. این امر کمترین تاثیر نامطلوب را بر محیط دارد و موجب کاهش میزان مصرف انرژی در ساختمان ها شده است، که در نتیجه پایداری محیط زیست و افزایش دوام بناها را به دنبال داشته است.