نما عنصری موثر در هویت شهری

بررسی آماری نشان دهنده این موضوع است که در هر سال 50 میلیون نفر به جمعیت شهرنشین کشورهای در حال توسعه اضافه می شود. در ایران نیز شهرنشینی طی دهه های گذشته با شتاب فزاینده ای گسترش یافته و همچنان این روند ادامه دارد. رشد سریع جمعیت و گرایش مردم به شهرنشینی، تقاضای فزاینده ای را برای تهیه مسکن به دنبال داشته که این موضوع در پی خود مشکلات عدیده ای در زمینه توسعه شهری بوجود آورده است. ناتوانی در پاسخگویی مطلوب و مناسب به این مساله، وضعیت نامطلوبی را به صورت بی مسکنی، بدمسکنی و تنگ مسکنی برای بسیاری از اقشار جامعه به همراه آورده است. مسکن به عنوان یکی از نیازهای نخستین بشر، ابتدایی ترین سوالی بوده که انسان سعی در یافتن پاسخی مناسب و معقول برای آن بوده است، اما همیشه در برنامه ریزی های ملی به مسکن نه به عنوان محلی آسایش ساکنان در ابعاد عینی و ذهنی، بلکه به عنوان یک مشکل اقتصادی و فقط از این بعد برخورد شده است. در سال های اخیر، با تاکید بیشتر بر اهمیت فضاهای عمومی و ارزش زندگی شهری، نما اهمیت دوباره ای یافته است. نما، عنصری است که درون ساختمان را از بیرون و فضای خصوصی را از فضای عمومی جدا می کند و نشان دهنده موقعیت فرهنگی سازندگان ساختمان، میزان نظم طرح ساختمان، امکانات، ذوق تزیین و خانه آرایی طراح و مالک به شمار می رود. نماهای پشت و جلوی ساختمان از یک سو دارای نمود اجتماعی و از سوی دیگر نمود مشخص ساکنان خود هستند، بنابراین نمای هر ساختمان باید هم با فضای عمومی همبستگی داشته باشد و هم بتواند حجم داخلی ساختمان را بیان کند. در این تحقیق ابتدا به بررسی وضع موجود پرداخته شده و به نگاهی به نما در معماری سنتی ایران داشته و به ارائه راهکارهایی در زمینه بهبود وضع موجود می پردازد.