بررسی عناصر همساز با معماری و تاسیسات بیمارستان، با سیستم فتوولتائیک

امروزه با توجه به حصول روش های نو در فن ساخت و تولید مصالح جدید، پیشرفت های قابل توجهی در عرصه بیمارستان سازی صورت گرفته است. با این وجود از میان طیف وسیع، یکسری از مصالح دارای ویژگی ها و برتری هایی نسبت به سایر گزینه ها است. این قبیل از مصالح ساختمانی، پا را از صرفه جویی در مصرف انرژی که یکی از مقوله های مهم در عرصه بیمارستان سازی است فراتر نهاده و به مرحله تولید انرژی نائل شده است. علاوه بر این دارا بودن برخی از ویژگی های دیگر همچون ایفای نقش در قالب عناصر معماری-تاسیساتی به طور همزمان، الحاقی نبودن و قابلیت های، قابل توجه دیگر باعث متمایز شدن این مصالح نسبت به سایر مصالح ساختمانی گردیده است. تایل های فتوولتائیک از جمله این مصالح می باشند که از این رو محل استفاده تایل های فتوولتائیک، غالبا جداره های بیرونی و سطوح خارجی بام ساختمان می باشد. لذا این عناصر تاسیساتی تاثیر قابل توجهی بر مشخصه های فرم معماری از خود به جا می گذارند. در این شرایط، همسازی میان عناصر معماری و تاسیساتی به منظور دستیابی به کلیت واحد، یکی از مهم ترین مسائل پیش روی مهندسین معماری و طراحان سیستم فتوولتائیک می باشد. هر چند که مقوله انرژی در ساختمان مسئله ای با پیشینه ای تاریخی است و بسیاری از معماران ما در دوران شکوفایی معماری سنتی، تمهیدات قابل توجهی را در این راستا اندیشیده اند، با این حال تکنولوژی سلول های فتوولتائیک با ورود مستقیم خود در عناصر معماری، اخیرا افق های تازه ای را پیش روی معماران و مهندسان این حوزه قرار داده است. با توجه با این که منبع سلول های فتوولتائیک نور خورشید می باشد، لذا محل قرارگیری سلول ها، جداره هایی از ساختمان بیمارستان است که زمینه مناسبی برای تابش مستقیم نور خورشید دارا باشند. مقاله پیش رو با نقد و بررسی میزان موفقیت طراحان عرصه معماری و تکنولوژی فتوولتائیک در ایجاد وحدت میان عناصر شکل دهنده کلیت معماری، به بررسی زمینه های گسترش همسازی اجزای معماری و تاسیساتی به واسطه سیستم فتوولتائیک می پردازد.