بررسی پایداری محله دولت آباد شهر ملایر

با شروع هزاره سوم، تخمین زده می شود که تقریبا نیمی از جمعیت جهان در مناطق شهری سکونت یافته باشند، یعنی مکان هایی که بیشترین منابع را مصرف و بیشترین ضایعات و آلودگی ها را تولید می کنند. امروزه شهرها و شهرنشینی عامل اصلی ناپایداری در جهان محسوب می شوند. نظام ساختاری شهرهای سنتی ما بدنبال پیروی از اصول شهرسازی مدرن دستخوش تحولات چشمگیری شده و ویژگی های ارزشمند نظام محله ای در قیاس با بارزه های ارزشمند اجتماعی فرهنگی اقتصادی و کالبدی محلات سنتی از دست رفته است و شاهد ناکارآمدی ساختاری و از هم گسیختگی اجتماعی و به بیانی ناپایداری در محله های شهری هستیم. توسعه پایدار توسعه ای است که بتواند در بلندمدت بدون اینکه خسارتی به محیط زیست وارد کند، تداوم یابد. در این راستا توسعه شهری پایدار نیز به توازن بین ابعاد مختلف اجتماعی، اقتصادی، زیست محیطی شهر و توسعه همزمان آنها اشاره دارد. شهر یک کل به هم پیوسته از ترکیب اجزاء مختلف است که در این میان محله به عنوان بخشی که بیشترین تعاملات، کنش ها و روابط اجتماعی شهر در آن صورت می گیرد از جایگاهی ویژه برخوردار است. دست یابی به پایداری در توسعه ی محله ای بدون توجه به پتانسیل های نهادی و انسانی و  بهره گیری از تمامی ظرفیت ها فردی و گروهی امری غیر قابل اجرا است. بر اساس یافته ها می توان گفت محله ی دولت آباد شهر ملایر را باید یک محله ی ناپایدار دانست، در این تحقیق هدف استفاده از اصول و معیارهای پایداری (هویت، سرزندگی، تنوع، دسترسی به خدمات و امنیت و ...) برای تبدیل این محله ناپایدار به یک محله پایدار است. روش کلی تحقیق ترکیبی از روش های تحقیق اسنادی، توصیفی-تحلیلی و موردی می باشد. با توجه به بررسی های انجام شده راهکارهایی برای پایداری محله دولت آباد ارائه شده است، البته باید توجه داشت که برآورد میزان دقیق شاخص ها و معیارهای پایداری محله نیاز به مطالعات جامع دیگری نیز دارد و محله های شهری به عنوان هسته های اصلی باید مورد توجه سیاستمداران برنامه ریزان و طراحان قرار گیرند.