بررسی معماری ساختمان های شهر سمیرم و انطباق آن با شرایط زیست اقلیمی به روش ماهانی

طراحی همساز با اقلیم عبارت است از نگهداری وضعیت میکروکیمای مسکن در محدوده آسایش، صرفنظر از وضعیت خارج از ساختمان. محدوده آسایش وضعیتی است که در آن حدود 80 درصد مردم احساس راحتی کند در این تحقیق از معیار ماهانی برای مطالعه وضعیت زیست اقلیم و میزان سازگاری اقلیمی بافت قدیم و جدید شهر سمیرم و ارائه پیشنهادهای معماری به منظور استفاده هر چه بیشتر از انرژی های طبیعی (خورشید، باد و ...) و  صرفه جویی در مصرف سوخت های فسیلی استفاده شده است. پس از محاسبه وضعیت زیست اقلیم شهر سمیرم، مساکن موجود بر اساس قدمت و ویژگی های معماری به سه دسته بافت جدید، قدیم و فرسوده تقسیم شدند؛ آنگاه تعداد 142 نمونه از بافت های معماری در مناطق مختلف شهر سمیرم انتخاب شد. سپس بر اساس معیار ماهانی پرسشنامه ای تنظیم شد و با توجه به ویژگی های معماری هر کدام از نمونه ها، پرسشنامه ای تکمیل شد. نتایج پرسشنامه ها برای هر بافت، جداگانه استخراج شد. این نتایج به منظور تطبیق با هم مقایسه و تحلیل با معیار ماهانی و برآورد میزان سازگاری اقلیمی مساکن در نرم افزار رایانه ای spss شدند. بر اساس معیار ماهانی، بافت قدیم شهر بیشترین سازگاری با اقلیم محلی و بافت جدید کمترین سازگاری را دارد. در مجموع می توان گفت حدود 50 درصد از مساکن شهر سمیرم با شرایط اقلیمی محل سازگار هستند.