برنامه ریزی و ارتقاء کیفیت محیط زیست شهری با تاکید بر فضای سبز شهری (نمونه موردی مطالعه ی تطبیقی و مقایسه ای فضای سبز مناطق 6 و 7 شهر مشهد)

افزایش جمعیت شهرها باعث بالا رفتن ارزش زمین و در نتیجه استفاده حداکثر از زمین جهت ساختمان سازی شده است. این مساله متاسفانه نمای شهرها را به مجموعه ای از سنگ و بتن تبدیل کرده است. تراکم جمعیت به همراه ایجاد آلودگی های مختلف منجر به پیدایش و افزایش بیماری های قلبی و تنفسی می شود. علاوه بر این ها، ابتلا به بیماری روحی و روانی هزینه ای است که انسان در ازای دور شدن از طبیعت می پردازد. در این شرایط فضای سبز شهری می تواند عاملی راهگشا در تعدیل آلودگی هوا (از طریق جذب آلاینده های هوا)، بالا بردن رطوبت نسبی هوا، کاهش آلودگی صوتی (به عنوان لایه اکوستیک) و ایجاد زیبایی بصری نقش داشته، محیط دلنشینی را در کنار محیط های کار و زندگی برای شهروندان فراهم آورد. به منظور دستیابی به شهری پایدار، نیاز به شناسایی و تقویت شاخصه های پایداری در شهرها می باشیم، از آن جمله، کمیت و کیفیت فضاهای سبز شهری می باشند. در این پژوهش با رویکرد توصیفی-تحلیلی و مقایسه ای به بررسی و مقایسه وضعیت فضای سبز مناطق شش و هفت شهر مشهد پراخته ایم. نتایج نشان از آن دارد که سرانه فضای سبز در منطقه شش 4 مترمربع برای هر شهروند بوده که بسیار ناچیز است و از لحاظ کیفی هم توزیع مناسبی ندارد. سرانه فضای سبز منطقه هفت 18.70 مترمربع برای هر شهروند می باشد؛ که 1.5، برابر سرانه پیشنهادی وزارت مسکن و شهرسازی می باشد که از لحاظ کمی شرایط بسیار مناسبی دارد ولی از لحاظ کیفی در شرایط مناسبی نمی باشد.