ارزیابی شاخص های آسایش دمایی و معماری همساز با اقلیم زاهدان

توجه به اهداف عمده ی طراحی اقلیمی در هر منطقه ی آب و هوایی و پیش بینی مواردی در جهت تحقق بخشیدن به این اهداف، موجب سازگاری و هماهنگی ساختمان ها با شرایط اقلیمی و موجب صرفه جویی در مصرف انرژی و هویت یافتن معماری در هر اقلیم خواهد شد. هدف این پژوهش، ارزیابی شرایط دمایی شهر زاهدان با استفاده از شاخص های آسایش دمایی «ترموهیگرومتریک»، «ترجونگ»، «گیونی» و «ماهانی» است. در این مقاله سعی شده است آسایش یا عدم آسایش انسان بر اساس مدل ها و شاخص های آسایش دمایی ترموهیگرومتریک، ترجونگ، گیونی و ماهانی با استفاده از اطلاعات آماری ایستگاه هواشناسی سینوپتیک شهر زاهدان طی سال های 1951-2010 ارزیابی شود. بنابراین با توجه به ویژگی های اقلیمی منطقه ی مورد مطالعه، اعمال روش های مذکور می تواند راهنمای مناسبی در بهره برداری از شرایط محیطی باشد. نتایج حاصل از این مقاله نشان می دهد که در صورت استفاده از مصالح متناسب با اقلیم (دارای مقاومت کافی در برابر تبادل حرارتی) در ماه های اردیبهشت تا مرداد در روز نیاز به استفاده از کولر آبی وجود دارد و در ماه های مهر تا اسفند در شب استفاده از وسایل گرمایشی چاره ناپذیر است. با توجه به وضعیت حرارتی شب و روز، گروه رطوبتی و نوسان ماهیانه دما در حدود 7 ماه از سال یعنی از آبان تا اردیبهشت انباشت گرما در جدار ساختمان ضروریست. ماهای تیر، مرداد و شهریور وضعیت شهر برای خواب شبانه در هوای آزاد مناسب است. شکل قرارگیری ساختمان باید شمالی، جنوبی باشد (محور طویل تر ساختمان در جهت شرق به غرب). بازشوها باید از نوع متوسط باشند. بام ها و دیواره ها باید از نوع سنگین و با زمان تاخیر زیاد باشند. پیش بینی محلی برای خوابیدن در هوای آزاد باید صورت پذیرد.