سنجش عوامل موثر بر ترویج پیاده مداری با رویکرد توسعه پایدار با بکارگیری تکنیک تحلیل سلسله مراتبی فازی (نمونه موردی: منطقه 3 شهرداری تهران)

انقلاب صنعتی و سلطه روزافزون اتومبیل ها سبب کاهش حضور عابرین پیاده در شهرها گردیده و مشکلات متعددی را برای شهرها پدیدار ساخت. تبعا در شهرهای معاصر ایران معابر پیاده نه به عنوان بخشی مستقل از فضاهای شهری، بلکه به عنوان تابعی از حرکت سواره به حساب آمده است. هدف از این پژوهش، ارزیابی و اولویت بندی شاخص های تاثیرگذار بر ترویج پیاده مداری و تعیین نقش پیاده روها در توسعه پایدار شهری است. از اینرو منطقه 3 شهرداری تهران به دلیل داشتن برخی از مهم ترین محورهای پیاده در سطح شهر انتخاب گشت. روش تحقیق بر اساس هدف، از نوع کاربردی و بر اساس روش و ماهیت، توصیفی-تحلیلی و تجربی–پیمایشی است. در این راستا ابتدا یک مدل تحلیلی سه سطحی از عوامل موثر بر ترویج پیاده مداری متشکل از 5 معیار اصلی و 21 زیرمعیار ارائه و سپس هر یک از شاخص ها با استفاده از روش تحلیل سلسله مراتبی فازی مورد سنجش و ارزیابی قرار گرفته و نهایتا راهکارها و اصطلاحاتی برای گسترش پیاده مداری به تفکیک هر یک از معیارها ارائه می گردد. نتایج مطالعات حاکی از آن است که معیارهای حمل و نقل و ترافیک، طراحی و منظر شهری و مدیریتی و کالبدی، به ترتیب بیشترین میزان تاثیر را در ترویج پیاده مداری در منطقه 3 داشته اند.